Email |  Print | RSS | Comment |  

Fri, Nov 16, 2012 | By Crethi Plethi

De IDF verkondigde de dood van Ahmed al-Jabari via de social media in de hoop de publieke opinie achter zich te krijgen. (Bron: IDFonline / Some Rights Reserved)

Vrijdagochtend werden vanuit Gaza opnieuw tientallen raketten afgevuurd richting Israëlisch grondgebied ondanks een afgesproken staakt-het-vuren tussen Hamas en de Israëlische regering gedurende het bezoek van de Egyptische premier Hisham Kandil aan de Gazastrook. Het bezoek was bedoeld als steunbetuiging aan Hamas.

De Egyptische premier werd ontvangen door de politiek leider van Hamas, Ismail Haniyeh, die sinds de aanvallen van Israël op militaire doelen en kopstukken van de “militaire” tak van Hamas, ondergedoken zit. Gedurende het bezoek van de Egyptische premier durfde Haniyeh het blijkbaar aan om in het openbaar te verschijnen en begeleidde hij Kandil tijdens een bezoek aan een ziekenhuis in Gaza, bedoelt als onderdeel van het media-offensief om Israël als een criminele staat af te schilderen. Haniyeh vertrouwt deze “criminele staat” kennelijk wel op het moment van een staakt-het-vuren, maar dit terzijde.

Dat de Egyptische premier op voorhand Israël veroordeeld als de boosdoener in het conflict zal niet als een verrassing beschouwd worden, dit is immers gemeengoed in de Arabische wereld en de woorden van Kandil zijn daarmee vergelijkbaar met de anti-Israël retoriek tijdens het pro-Westerse Mubarak-regime. Haniyeh echter noemde in het bijzijn van Kandil Israël “de bezetter”, en dit terwijl de Gazastrook al sinds 2005 onder Palestijns bestuur staat [sinds 2007 onder Hamas bestuur na een coup tegen de Palestijnse Autoriteit] en er geen Israëlische troepen meer in de Gazastrook aanwezig zijn. Hiermee kan hij niet anders doelen dan op de “bezetting” van het hele land Israël door het Joodse volk. En dit is een belangrijk punt waar ik later nog op terug zal komen.

Kandil zei tegen de verzamelde pers dat Egypte alle moeite zal doen om een wapenstilstand te bewerkstelligen tussen Hamas en Israël, wat ongetwijfeld een diplomatieke opmerking is, aangezien president Obama afgelopen woensdag in een telefonisch onderhoud met president Morsi van Egypte hem op het hart drukte dat “de raketaanvallen van Hamas moeten stoppen en dat Israël het recht heeft om zich te verdedigen” en dat Egypte “een centrale rol speelt in het de-escaleren van de spanningen tussen Hamas en Israël.”

Tot zover echter de diplomatie, want het is de vraag hoe lang de Moslimbroederschap zich door de Verenigde Staten iets laat gezeggen, aangezien de Palestijnse Hamas en de Egyptische Moslimbroederschap sinds de val van Mubarak openlijk uitspreken dat zij broeder-organisaties zijn en samen het Soennitisch Islamisme als de toekomst voor het Midden-Oosten zien — en dat is een Midden-Oosten zonder de staat Israël. Morsi weet dat hij nog niet voldoende grip heeft op het Egyptische leger, de wettelijke macht en de Egyptische samenleving om zijn islamitische agenda volledig door te voeren, maar dat moment is wel aanstaande, al dan niet op langere termijn.

Wat opvalt aan dit conflict ten opzichte van de vroegere Arabisch-Israëlische conflicten is de rol van de social media. Daniël Pipes geeft terecht in een kort commentaar aan dat

“De vroegere Arabisch-Israëlische oorlogen waren militaire conflicten, de recente oorlogen zijn politieke conflicten. De oorlog van 1948-49, 1967, en 1973 werden op leven-en-dood bevochten voor het voortbestaan van de Joodse staat. Maar de oorlogen van 2006 [tegen de Hezbollah in Zuid-Libanon], 2008-09 [tegen de raketaanvallen van Hamas vanuit Gaza], en nu 2012 zijn media evenementen waarvan de Israëlische overwinning op het militaire slagveld al vaststaat en de strijd vooral gaat om het winnen van de publieke opinie. Opiniestukken vervangen kogels, sociale media vervangen tanks.”

Pipes stelt vervolgens terecht de vraag of het Israël zal lukken om de publieke opinie dit keer op hun hand te krijgen. Of zal de pro-Palestijnse propaganda machine in staat blijken om de wereld ervan te overtuigen dat Israël een crimineel regime is wat buitenproportioneel reageert op deze raketaanvallen met nietsontziende vergeldingsacties?

Deze social media strijd werd bij aanvang van de schermutselingen duidelijk via de twitter accounts van het Israëlische leger (IDF) en de militaire terroristische tak van Hamas (de Al-Qassam Brigades).

Nog voordat het nieuws van Operatie “Amud Anan” bekend werd bij de wereldpers verstuurde het IDF via het Twitter account van hun woordvoerder de volgende tweet:

Twitter account van IDF-woordvoerder Leibovich

Kort daarna plaatste het Engelse Twitter account van het IDF dat de leider van de terroristische “Al-Qassam Brigades”, Ahmed al-Jabari, was geliquideerd door een Israëlische raketaanval. Volgens de Jerusalem Post, kreeg de wereldpers pas 8 minuten later via een gezamenlijke e-mail ditzelfde nieuwsbericht in hun inbox. Dit was gelijk de eerste keer dat een IDF-actie “live” op Twitter gezet werd.

Twitter account in het Engels van de IDF

Volgens het Israëlische leger was deze volgorde niet bewust gedaan en waren de berichten zelfs tegelijk verzonden, maar lag het aan de tijdsduur die de verschillende platformen zelf nodig hebben om via internet data te versturen. Hoe dan ook, het geeft de IDF de gewenste voorsprong in de social media ten opzichte van de traditionele media kanalen. Binnen enkele minuten na de oorspronkelijke Tweet, werd de IDF website, Facebook, YouTube, Flickr en andere sociale media bijgewerkt met uitleg over de operationele doelen door middel van grafieken, kaarten, video’s en updates.

Tijdens de vorige grote Gaza operatie in de winter van 2008-09 [Operation Cast Lead] was de IDF vrijwel niet actief op de social media. Met als gevolg te weinig feitelijke berichtgeving over de situatie in Gaza en de uitdagingen voor het Israëlische leger om tegen Palestijnse terroristen te vechten in dichtbevolkte gebieden waarbij de IDF burgerslachtoffers moest zien te voorkomen, iets waar de Hamas geen moeite mee heeft zolang het binnen hun doelstellingen past. De Hamas weet dat de publieke opinie echter een “schone oorlog” verlangt en speelt daar handig op in door niet openlijk de confrontatie aan te gaan, maar vanuit dichtbevolkte centra te opereren. Elke Palestijnse burgerslachtoffer “dient” op deze wijze het doel van Hamas.

De IDF heeft hiervan geleerd en richt zich nu op alle social media platformen om hun informatie voor het voetlicht van het grote publiek te brengen. Naast de Engelse accounts heeft het IDF deze accounts ook in het Hebreeuws, Frans, Spaans, Russisch en Arabisch. Doel van dit alles is dat de berichten die door de IDF geplaatst worden weer doorgestuurd worden door de volgers van het IDF op de social media. Op deze manier neemt het grote publiek kennis van de moeilijkheidsgraad van militaire aanvallen in dichtbevolkt gebied, worden militaire doelen weergegeven in woonwijken via satellietbeelden of infrarood camera’s, wordt er feitelijke informatie weergegeven over raketaanvallen door Hamas, en wat ook niet vergeten mag worden: worden de Palestijnse terroristen rechtstreeks gewaarschuwd dat het Israëlische leger hen kan en zal uitschakelen.

Aangezien tegenwoordig iedereen wel iets heeft met social media heeft ook de Hamas een Engels twitter-account. Nog voordat de VS werden wakker geschud door de aanslagen op het World Trade Center in New York op 11 sept 2001 voor de gevaren van het revolutionaire Islam, waren verschillende islamitische terroristische groeperingen al zeer actief via forums op internet. Dit soort groeperingen hebben al snel daarna de potentie onderkend van het delen van informatie en beïnvloeding van de publieke opinie tijdens de opkomst van de verschillende social media platformen. Dit gegeven leidde tevens tot directe dialogen tussen het IDF en de Al-Qassam brigades gedurende de afgelopen dagen,

“Dialoog” tussen de IDF en de Al-Qassam Brigades

De aanwezigheid van de verschillende partijen op de social media en internet zal niet leiden tot een diplomatieke dialoog tussen Hamas en de Israëlische regering, maar kan wel een wezenlijke invloed hebben op de publieke opinie. In dat opzicht is deze oorlog al een andere dan die uit 2008-09.

Over het algemeen wordt tijdens Palestijns-Israëlische conflicten de schuldvraag door de media als vanzelf bij Israël gelegd. Zo beweert de Telegraaf dat “het geweld tussen Israël en de Palestijnen … woensdag werd ingeluid door een Israëlische raketaanval” waarbij de leider van de militaire vleugel van Hamas, Ahmed al-Jabari, gedood werd.

En het NOS journaal wist donderdagavond al te melden dat de raketaanvallen van Hamas een reactie waren op de liquidatie van Ahmed al-Jabari. Niets over het feit dat al-Jabari al sinds begin jaren ’80 actief was als Palestijns terrorist, verantwoordelijk voor meerdere terroristische aanvallen op Israëlische burgers en een rol speelde in de gewelddadige overname van de Gazastrook door Hamas op de Palestijnse Autoriteit en een belangrijke rol speelde in de ontvoering van IDF soldaat Gilad Shalit, en bovenal als leider van de Al-Qassam Brigades verantwoordelijk voor de vele duizenden raketaanvallen op Israël sinds 2002.

Mij dunkt, wanneer heeft een land het recht om te zeggen: “Genoeg is genoeg”? Volgens velen dus nooit, tenminste als het gaat om Israël. In zekere zin hebben de Palestijnen dus al een voorsprong bij de media en als gevolg in de publieke opinie.

Wat zijn de motieven van Hamas om toch keer op keer de confrontatie te zoeken met Israël? Waarom hebben de Palestijnen sinds 2005 niet gekozen voor vreedzaam bestuur nadat het Israëlische leger de Gazastrook verlaten had? Hamas weet dat zij niet in staat zijn om het Israëlische leger in een directe confrontatie te verslaan of de “bezetter” met raketaanvallen te verdrijven uit het land Israël. Volgens Daniël Pipes liggen er waarschijnlijk motieven achter zoals

“Het provoceren van Obama nu deze voor een tweede termijn gekozen is als president van de VS; Israël door middel van de publieke opinie verder isoleren; de beschuldigingen van PIJ [Palestijnse Islamitische Jihad] weerleggen dat ze te soft zijn geworden in hun verzet tegen “de bezetter”; hun positie bevestigen tegenover de Palestijnse Autoriteit die aan het lobbyen is bij de VN voor een eigen staat; het mobiliseren van Israëlische arabieren tot burgerlijke ongehoorzaamheid en Egyptische plannen dwarsbomen om de Gaza smokkeltunnels te vernietigen in een tijd van conflict met een gezamenlijke vijand.”

Natuurlijk zijn dit aannemelijke verklaringen voor de positie van Hamas, maar wat mij betreft niet meer dan argumenten om de werkelijke drijfveer voor hun conflict met Israël te verbloemen.

De voornaamste reden voor de voortdurende agressie tegen Israël, en niet alleen vanuit Hamas, maar ook vanuit andere geledingen van de Palestijnse samenleving als ook de Arabische samenleving, is ideologie, namelijk “het Islamisme”. Vanuit deze ideologie kan de hele positie van de Arabische wereld tegenover Israël verklaart worden: zolang volgens de Islamisten een Joodse staat gegrondvest is op wat zij beschouwen als islamitisch grondgebied, kan er geen sprake zijn van vrede, doch slechts van een tijdelijk staakt-het-vuren.

Voor de duidelijkheid, we hebben het hier niet over de meer gematigde Arabieren en andere groeperingen in het Midden-Oosten [Koerden, Christenen, kopten] die tevens te lijden hebben onder deze ideologie. We hebben het hier vooral over de fanatici, de fundamentalistische aanhangers van de islam [of ze nou Sjiiet zijn of Soenniet, salafist of islamist], die geïnspireerd door de lessen van de profeet Mohammed, het land Israël onder islamitisch bestuur willen brengen.

Het Westen onderkent niet de kracht en vastberadenheid van deze fundamentalisten. En mede daarom onderkent het Westen het potentiële gevaar van de Moslimbroederschap niet, zoals het niet de populariteit en de onveranderlijke extremistische ideologie onderkende van de Hamas ten tijde van de Palestijnse verkiezingen in 2006.

Nou geloof ik niet dat de Moslimbroederschap wederom zal transformeren in een terroristische groepering, maar dat hebben ze ook niet meer nodig. Het gevaar is nu juist veel groter geworden aangezien zij de leidende rol hebben binnen de Egyptische regering en daarmee op termijn kunnen beschikken over het Egyptische leger. In hoeverre Obama in staat zal blijken [of de wil zal hebben] dit gevaar in te perken valt nog te bezien. De afgelopen 4 jaar hebben hierin weinig hoop gegeven.

Zolang het Westen Israël niet de onvoorwaardelijke steun geeft die het verdient tegen de radicale ideologische krachten in het Midden-Oosten en het voortdurend in haar voortbestaan bedreigd wordt, kan het social media offensief van het IDF tijdens Operatie Amud Anan veel betekenend zijn voor Israël in het informeren van het grote publiek.

Deze oorlog zal op meerdere fronten in Israëls voordeel beslecht moeten worden wil het als Joodse staat kunnen overleven in een vijandige omgeving.