Email |  Print | RSS | Comment |  

Op dinsdag 15 september heeft de VN een rapport gepubliceerd rondom de gebeurtenissen tijdens de Gaza oorlog die duurde van eind 2008 tot begin 2009.

In het rapport wordt Israel beschuldigt van oorlogsmisdaden. Aangezien dit een ernstige beschuldiging is, is het belangrijk om de achtergronden van dit VN onderzoek onder de loep te nemen.

Het onderzoek is gebaseerd op VN Resolutie S-9/1. Deze resolutie werd aangenomen op het moment dat de oorlog in Gaza nog in volle gang was. In eerste instantie bedoeld om op te roepen tot het stoppen van geweld, maar de VN besloot om er een Fact Finding Mission van te maken zodat onderzoek gedaan kon worden naar schendingen van mensenrechten. De resolutie S-9/1 werd ingediend door Cuba, Egypte (namens de arabische en afrikaanse landen) en Pakistan (namens de Islamitische conferentie).  In de resolutie wordt een eenzijdig mandaat gegeven tot onderzoek van misdaden door de bezettende macht Israel tegen het Palestijnse volk. Over de rol van Hamas wordt niet gesproken. Vanwege dit eenzijdige mandaat weigerde Israel medewerking aan het onderzoek, omdat de rol van Hamas in het gehele conflict en het ontstaan van de oorlog genegeerd zou worden. Het verontrustende evenwel aan de resolutie is dat Israel het recht op verdediging van haar land en haar burgers ontzegd wordt. Daarnaast worden de bedoelingen van Israel in een kwaad daglicht gezet en verdraaid, waardoor Israel in haar democratische waarden en rechtspraak aangetast wordt.

In een officiële verklaring door het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Israel staat dan ook, dat vanwege het eenzijdige mandaat en de resolutie, de uitkomst van het onderzoek al vaststond. Daarnaast werd er geen rekening gehouden met het gebruiken van burgers door de Hamas als toegepaste tactiek tijdens de oorlog en tijdens terroristische activiteiten voorafgaand aan de oorlog.

Vanwege al deze feiten werd de resolutie dan ook niet ondersteund door vele lidstaten van de VN, waaronder alle landen van de EU, Canada, Zwitserland, Korea en Japan. Ook weigerde de vroegere Hoog Commissaris van de Mensenrechten Mary Robinson de missie te leiden vanwege deze eenzijdigheid in de resolutie.

Het doel van het rapport lijkt er op gericht te zijn de politieke en publieke campagne tegen Israel aan te wakkeren en als zodanig Israel te isoleren van de rest van de wereld. Hiertoe wordt een oproep gedaan aan de VN Veiligheidsraad, de Algemene Vergadering, het Internationaal Strafhof, de VN Mensenrechtenraad en de internationale gemeenschap.

Gekeken naar de manier waarop de missie te werk ging, kan men spreken van partijdigheid en vooringenomenheid. Eén van de missieleden blijkt een brief gestuurd te hebben naar de Sunday Times waarin gemeld werd dat de acties van Israel “uit agressie en niet uit zelfverdediging” gevoerd waren. En dit was voordat het onderzoek afgerond was. Ook de verhoren van de getuigen gaven reden tot bezorgdheid. Alle getuigen waren vantevoren gescreend en geselecteerd, en hen zijn geen vragen gesteld over Palestijnse terroristische activiteiten of de locatie van wapens en terroristen in burgerwijken. Dit geeft een beeld van een goede georchestreerde politieke campagne.

Rechter Goldstone, het hoofd van de missie, stond er herhaaldelijk op dat de missie geen gerechtelijk onderzoek was en dus “geen gerechtelijke conclusies kon trekken”. Op deze basis verantwoordde hij de betrokkenheid van partijdige missieleden, waarvan werd toegegeven dat hun contributie “niet gepast zou zijn voor een gerechtelijk onderzoek”. Het rapport is echter in hoge mate gerechtelijk van aard, met pertinent gerechtelijke bepalingen over schuld en met ‘gedetailleerde wettelijke bevindingen’ zelfs in absentie van gevoelige inlichtingen die Israël voor haar gevoel niet kon leveren. Deze conclusies zijn getrokken ongeacht de bekentenis van het rapport dat het “niet pretendeert de bewijsstandaard van gerechtelijke processen te hebben”.
Het rapport negeert bijna compleet de terroristische strategie te opereren in het hart van dichtbevolkte gebieden, wat de locatie van het gevecht afdwong. Zelfs ondanks dat de Hamas-terroristen zich mengden onder burgers, weigert het rapport aan te nemen dat de intentie er was om de burgerbevolking in gevaar te brengen. Het rapport negeert ook Israël’s uitvoerige inspanningen, zelfs ten midden van gevechten, om vast te houden aan humanitaire maatstaven. Terwijl het  Israël’s ‘significante inspanningen’ om aanvallen vantevoren aan te kondigen wel schoorvoetend erkent, vindt het geen van deze inspanningen effectief. Terwijl het rapport een ordeel velt over Israël aangaande haast elke beschuldiging, pleit het Hamas vrij van haast elke misdaad. Het woord ‘terrorist’ is haast compleet afwezig. De duizenden raketaanvallen, gericht tegen Israëliers, die de Gaza Operatie nodig maakten worden vluchtig aangehaald en het rapport beschuldigt Israël indirect zelfs hiervan door de aanvallen ‘represailles’ te noemen.

In het rapport worden aanbevelingen gedaan die vrijwel net zo eenzijdig zijn als de bevindingen. Het probeert de Mensenrechtenraad, de Veiligheidsraad, het kantoor van de Hoog Commissaris voor de Mensenrechten en het International Criminal Court te winnen voor een vijandige politieke campagne. Het moge duidelijk zijn dat een rapport als deze juist de internationale rechtsgang verzwakt aangaande oorlogsmisdaden. Hier is geen sprake meer van waarheidsbevinding, maar van gekleurde en vooringenomen standpunten.

Overigens heeft Israel zelf, als democratisch land, onderzoeken gestart op basis van meer dan 100 vermoedens en aantijgingen van oorlogsmisdaden. Hiervan lopen nog 23 strafrechterlijke onderzoeken, de rest bleek ongefundeerd te zijn.

Mazzeltov,

Crethi Plethi

Bronvermelding: Israel Aktueel en CvI

 Email  Print