Email |  Print | RSS | Comment |  

Gepubliceerd op januari 29, 2010; How a Leftist-Islamist Alliance is Subverting Democracy in Turkey.

Door Barry Rubin

De Islamisering van Turkije

Beangstigende ontwikkelingen vinden in Turkije plaats. Het stiekeme Islamitische regime is een steeds grotere bedreiging voor critici en creëert valse samenzweringen tegen zichzelf om meer macht naar zich toe te kunnen trekken en dit te rechtvaardigen. Het is een slow-motion proces, maar het gaat een andere richting op dan die van modernisering en democratie.

Buitenlandse bewonderaars van het AKP-regime zullen zeggen dat het een voorbeeld is van een gematigde Islamitische regering die bewijst dat de Islam verenigbaar is met democratie. Het is in de nabije toekomst waarschijnlijker – wanneer het al te laat is – dat waarnemers terug zullen kijken op dit voorbeeld en hiermee juist het tegendeel bewijzen.

Maar ik wil hier een duistere invalshoek openbaren op wat er gaande is, en wat een hele hoop zegt over de hedendaagse politiek. Overdenk de argumenten, omdat we een geheime operatie bloot leggen, die de kracht van uiterst links verenigd met de Islamitische drive in de richting van een dictatuur. Kortom, hier zijn de thema’s:

– Een nominale linkse krant wordt gevoed door het regime met Islamitische desinformatie om rivalen van het regime in diskrediet te brengen, zowel het leger als het linkse midden van politieke Turkse partijen.

– Dit gezamenlijke front wordt door de linksen in het Westen geprezen als een heroïsche onderneming, terwijl deze wordt gefinancierd door Islamisten en volledig ondergeschikt is aan wat zij willen.

– Het Turkse regime begeeft zich steeds meer in de richting van het demoniseren van zijn seculiere tegenstanders tot het punt waarop ze kunnen worden onderdrukt en de Turkse democratie in het beste geval beperkt wordt en het land op z’n minst maakt tot een gedeeltelijke Islamitische staat met autoritaire regels geregeerd door één enkele partij. Hoewel er verkiezingen gehouden zullen blijven worden, zal de AKP met behulp van extra-parlementaire middelen ervoor zorgen dat het altijd zal winnen.

En dit is een patroon die we elders herhaald zullen zien. In feite maken we dit in het Westen ook al mee.

De geslepen neo-Islamitische premier Recep Tayyip Erdogan wordt geciteerd in Today’s Zaman, die met de Turks editie van Zaman in handen is van de Islamitische Gulen beweging en het regime steunt, waarin hij waarschuwd voor een vermeend complot en een nieuwe coup, die de naam “Operatie Sledgehammer Security Plan” zou hebben om omverwerping van de regering te bewerkstelligen. Het leger wordt ervan beschuldigd tot het plannen van een terroristische campagne en het willen plaatsen van bommen in moskeeën om onschuldige gelovigen op te blazen.

Het creëren van dergelijke valse samenzweringen is een van de belangrijkste technieken van het AKP-regime om de oppositie in diskrediet te brengen en critici aan te klagen. Vorige valse samenzweringen zouden namen hebben gehad als “Blonde Girl, Moonlight, Sea-sparkle, en Glove.” Maar de belangrijkste zogenaamde samenzwering zou van het leger komen en heet Ergenekon. Degenen die zich door de duizenden pagina’s van de aanklacht hebben geworsteld en de uiteenlopende groep gearresteerden hebben geanalyseerd wijzen op een nogal belangrijk feit: er hebben zich geen specifieke incidenten voorgedaan en er is geen echt bewijs tegen iedereen.

Een van de verdachten, bijvoorbeeld, is Turkan Saylan, een seculiere leider in de oppositie tegen het regime die verschillende massa demonstraties heeft georganiseerd. De pro-AK media heeft haar ervan beschuldigd dat zij een “liefhebber van Armenen” is, aanhanger van de terroristische Koerdische groepering PKK, en een christelijke missionaris. Maar de beschuldiging van zendingsdrang is alleen in de Turkse Islamitische media gedaan zodat het niet in het buitenland bekend zou worden, en het regime nog kan doen alsof ze tolerant en non-Islamitisch is.

De echte verdedigers van de Turkse democratie worden belasterd als degenen die het willen vernietigen, terwijl de vernietigers worden afgeschilderd als de verdedigers.

Het Ergenekon label wordt gebruikt om alle critici van het regime zwart te maken. Een AKP-parlementariër uit Erdogans eigen kring bekritiseerde mijn artikel over hoe de Islamisten de rechten van vrouwen onderdrukken, door iedereen die het met mij eens was ervan te beschuldigen dat zij deel uitmaken van de Ergenekon samenzwering en dus verraders van Turkije zijn. Erdogan, die in het buitenland wordt geportretteerd als een democratische leider, beschuldigt nu de oppositie van elke politieke moord die in de moderne Turkse geschiedenis heeft plaats gevonden, wat een vrij ernstige beschuldiging is en bedreigd elke columnist die kritiek heeft op zijn regering.

Hier spant Today’s Zaman samen met de minister-president in het maken van valse verklaringen en de vreedzame parlementaire oppositie te labelen als een groep van terroristische coupplegers:

“Erdogan zei dat hij niet in staat is om te begrijpen waarom sommige partijen als pleitbezorgers van illegale groepen optreden. Hij verwees naar de belangrijkste oppositiepartij, de Republikeinse Volkspartij (CHP), waarvan de leider Deniz Baykal verklaarde dat hij een voorstander van Ergenekon is. Ergenekon is een misdadig clandestien netwerk met vermeende banden binnen de staat en wordt verdacht van samenzwering om de regering omver te werpen … (en beschuldigd wordt) een terroristische organisatie te zijn. ”

Baykal leider van de linker-of-centrum oppositiepartij, is geen voorstander van Ergenekon, terrorisme, of het omverwerpen van het regime door een gewelddadige staatsgreep dan ook.

En wat is de bron van de laatste beschuldiging? Een mysterieuze links dagblad Taraf genaamd. Als je de media kolom van de Engelstalige meest vooraanstaande linkse krant van de wereld, The Guardian, leest zou je denken dat Taraf een heroïsche voorvechter van vrije meningsuiting is. Het noemt Taraf als “Turkije’s meest moedige krant” en beschouwt Ergenekon als een volledig waargebeurd verhaal.

Terwijl het een mysterie is hoe deze krant wordt gefinancierd, legt zij zelf uit dat de redacteur van de krant dit doet uit eigen zak. In feite is de redacteur een journalist die eigenaar is van een kleine boekhandel en dit is geen verklaring hoe hij met 6,6 miljoen dollar per jaar op de proppen komt.

Dus waar komt het geld vandaan? Blijkbaar, maar dit moet verder onderzocht worden, van een groep van pro-Islamitische, Gulen aangesloten ondernemers van wie Ahmer Calik de meest prominente is, met andere woorden van dezelfde mensen die achter het regime aanlopen en Today’s Zaman aansturen. Calik krijgt grote gunsten van de overheid, bijvoorbeeld een groot pijpleiding project.

Ondanks dat Taraf zogenaamd een linkse krant is, bekritiseert de krant nooit het Islamisme of de overheid. Toen de politie van het regime linkse demonstranten in elkaar sloeg op de Dag van de Arbeid in mei werd hiervan in Taraf geen verslag gedaan.

De sensatiezucht van de krant is behoorlijk extreem te noemen. Bijvoorbeeld, vorig jaar beschuldigden ze NTV televisie netwerk, een pro-seculier station, ervan dat het elektronische signalen had uitgezonden om de helikopter van een Islamitische ultra-nationalistische extremistische politicus te laten crashen. Dit is een beschuldiging van moord. Toen NTV zijn volledige telefoongegevens openbaarde waarin de beschuldiging werd weerlegd en vals bleek te zijn, gingen Taraf en andere pro-regime kranten aan het feit voorbij dat hun verhaal verkeerd was en gingen ze over tot nieuwe beschuldigingen.

Kranten en televisiestations intimideren – of ze opkopen – is één van de belangrijkste tactieken van het regime. Bijvoorbeeld, het belangrijkste media-imperium ter ondersteuning van de oppositie werd voor de rechter gesleept en kreeg een boete van een paar miljard (dat is geen typfout) dollar vanwege valse beschuldigingen. De boodschap: hou je mond of we leggen je bedrijf lam.

De echte bedreiging voor Turkije als een vrije en democratische staat is niet de gefantaseerde Ergenekon onzin maar de Erdogans, Gulens, Today’s Zamans, en Tarafs, met hulp van diverse buitenlandse poppetjes.

Dus daar heb je het. Een Islamitisch regime die gematigd conservatief pretendeert te zijn, een “linkse” krant opgericht om de oppositie zwart te maken, valse beschuldigingen van terrorisme tegen rivaliserende politici, het gebruik van de rechtbank om democratische critici te intimideren of in de gevangenis te krijgen, en het gejuich van de Westerse Linksen voor het gebruiken van deze technieken.

Binnenkort (indien het er al niet is) ook in een land bij u in de buurt.

About the Author:

Barry Rubin is directeur van het Global Research International Affairs (GLORIA) Center. Hij is hoofdredacteur van het Midden-Oosten Review of International Affairs (Meria) Journal en de Turkse Studies. Zijn meest recente boeken zijn The Israel-Arab Reader (zevende editie), The Long War for Freedom: the Arab Struggle for democracy in the Middle East (Wiley), en The Truth About Syria (Palgrave-Macmillan).

Mazzeltov,

Crethi Plethi

 Email  Print