Email |  Print | RSS | Comment |  

Dit artikel is een vervolg (deel 2) op het eerder gepubliceerde artikel De Verkrachting van Libanon.

Dit is het tweede deel in een serie artikelen die vanuit historisch oogpunt de redenen en motieven wil weergeven die een rol hebben gespeeld in de ondergang van Libanon. Dezelfde redenen en motieven spelen namelijk nog steeds een rol in het Arabisch-Israelisch conflict en de verdere destabilisatie van de regio. Volgens de media speelt Israel hierin een belangrijke rol, maar zoals in deze artikelen wordt aangetoond is het niet Israel die de regio bewust en vanuit een vooropgezet plan destabiliseert en terroriseert. Israel is vooral bezig met het overleven in een vijandige omgeving en vanuit dat gezichtspunt moeten de Israelische militaire acties (in historisch opzicht, maar ook de hedendaagse acties) bekeken worden.

Het zijn vooral en voornamelijke de Arabische dictaturen (zoals Syrië, Iran) en de verschillende Islamitische terroristische groeperingen (zoals Hamas, Hezbollah, Muslim Brotherhood, al-Qassam Brigades) die vanuit eigen belangen (groot-Syrië, vernietiging van Joods-Israel) en het streven naar Islam overheersing hun doelen proberen te bereiken door oorlog, terreur en geweld.

Een straat in Beiroet tijdens de burgeroorlog

First published: 1983, Stephanus Press | by Beatrice Salame (autumn 1982) | edited by Crethi Plethi (january 2010)

Libanon, het Zwitserland van het Midden Oosten, zo werd het land voor het uitbreken van de oorlog genoemd. De oorlog die jarenlang als een burgeroorlog voorgesteld werd was in werkelijkheid echter een oorlog tussen buitenlandse machten.

Libanon, een bloeiend land aan de oost-kust van de Middellandse Zee, is een voorpost van het Aziatische continent en ontmoetingspunt van vele culturen.

Een land waar tolerantie en gastvrijheid hoog aangeschreven stonden. Libanon, nu verminkt en uit vele wonden bloedend, werd het slagveld van vreemde legermachten. Het land heeft slechts één wens: op te mogen staan uit het puin en het verdriet en in rust en vrede te mogen leven. In dit land hebben we christenen ontmoet, die als eersten de moed hadden tegen de jarenlange desinformatie in, de verschrikkelijke feiten bij de naam te noemen.

Wij waren ter plaatse om ons informatie te laten verschaffen en door vele, van elkaar onafhankelijke ooggetuigen te laten bevestigen, wat er in Libanon is gebeurt: de systematische uitroeiing van de Libanese Christenen. Het aantal doden ligt rond de 150.000 en het aantal gewonden rond de 200.000 — resultaat van een oorlog, die in 1975 begon en eindigde in 1990. De terreur begon echter al ver voor 1975 in de jaren zestig en ook na 1990 ging de terreur gewoon door met steun van Syrië.

Hier wordt ons een voorbeeld gegeven, dat duidelijk maakt hoe het diegenen vergaat, die de taal van het geweld niet verstaan of niet willen verstaan. Met dit artikel willen we hulp bieden aan al diegenen, die de moed hebben weerstand te bieden, alsook aan diegenen, die merken hoe hen door de massa-media zand in de ogen gestrooid wordt. Het zal duidelijk maken hoe het een land vergaan zal dat niet waakzaam is en gevaren, die ontstaan door een verkeerd opgevatte tolerantie, niet wil onderkennen. Dit soort tolerantie en liberalisme zal op de Westerse gemeenschappen terugslaan in de vorm van terreur en onverdraagzaamheid, net zoals dat in Libanon gebeurd is. Israel en Europa zijn gewaarschuwd.

Dit artikel is de schreeuw van miljoenen, die, omdat zij Christenen genoemd worden, geen recht van bestaan meer lijken te mogen hebben in Libanon. Dit artikel is tevens de schreeuw van alle Joden in Israel, die, omdat zij Joden genoemd worden, geen recht van bestaan in hun eigen land meer lijken te mogen hebben.

Libanon als doelwit

Libanon, een rotsachtig land met ceders en veel zon, heet in het Arabisch “Dsjebel Libnan“, wat in het Nederlands “Witte Berg” betekent. Libanon is met zijn groene heuvels, zijn vlaktes, zijn vruchtbare dalen en indrukwekkende bergketens een gastvrij land.

Vele honderden jaren lang was het land het toevluchtsoord van allerlei vluchtelingen in het Midden Oosten. Dit bijzondere land ligt tussen drie continenten in. Daarom verdient het onze bijzondere aandacht. Libanon verbindt het westen met het oosten. Het is één van de grote kernpunten in de wereld, alsook een plaats van ontmoeting en uitwisseling.

Dit land heeft vele veldheren, koningen, dichters en kunstenaars gekend. Is het nodig eraan te herinneren dat aan deze kust de apostelen geland zijn om het evangelie in het oostelijke deel van de wereld te verkondigen? Is het nodig eraan te herinneren dat de bergen van Libanon toevluchtsoord waren voor de meest verschillende volkeren en groeperingen? Sjiieten, Soennieten, Katholieke Armeniërs, Orthodoxe Armeniërs, Orthodoxe Syriërs, Katholieke Syriërs, Protestanten, Joden, Grieks-Orthodoxen, Grieks-Katholieken, Druzen, Koerden en Maronieten. Dit historische stukje land heet Libanon. Een staat met Moslims en Christenen.

De Ottomaanse (= Turkse) inval in 1516 na Chr. had ten gevolge dat de Libanezen 400 jaar lang onder vervolgingen en hongersnoden leden, die de Ottomaanse heerschappij hen bracht. Na de eerste Wereldoorlog kreeg Libanon autonomie onder Frans Mandaat. In 1943 werd Libanon onafhankelijk.

De Palestijnse vluchtelingen, die bij hun vlucht in 1948 in Libanon een toevluchtsoord vonden, leefden in vrede samen met de Libanezen. Ze werden in Libanon gastvrij opgenomen, deelden met ons het brood, gingen met ons naar school, maakten gebruik van de sociale voorzieningen en ontvingen grote steun van de Verenigde Naties en de Arabische Staten. Er was genoeg werk te vinden. De meesten vonden in de landbouw al gauw hun bezigheden. In 1948 bevonden zich 250.000 Palestijnse vluchtelingen in het land. Door de jaren heen groeide dat aantal echter tot 700.000 vluchtelingen. Velen waren tot op de tanden bewapend en opgeleid om de wapens te kunnen gebruiken, om niet te spreken van de terroristen trainingskampen. Na 1964, begonnen de Palestijnen de vluchtelingenkampen in te richten als militaire kampen. Met hulp van de Islamitische Libanezen lokten zij eind jaren zestig de eerste botsingen met het Libanese Leger uit.

Door de inmenging en druk van de Arabische Staten, leidde dat daarna tot de Overeenkomst van Caïro. Als gevolg van deze overeenkomst werd de PLO een eigen staat binnen de staat Libanon, met autonoom gezag over de 16 PLO vluchtelingenkampen en met de onofficiële toestemming om terroristische aanvallen op Israël te blijven plegen vanaf Libanees grondgebied. Op voorwaarde dat de PLO zou stoppen met de vele terreuracties binnen Libanon zelf, zoals geweldpleging, verkrachtingen, intimidatie, afpersing en etnische zuiveringen van Christelijke dorpen en stadswijken.

Zeer spoedig werd dit verdrag echter geschonden door de PLO en nu had de Libanese regering helaas het recht uit handen gegeven om de PLO vluchtelingenkampen binnen te komen. Deze kampen groeiden als gevolg uit tot militante bolwerken van de PLO. De meeste Palestijnen namen illegaal hun intrek in de grote steden, in het bijzonder in Beiroet, Tripoli, Tyrus, Saida en Baalbek. Dit staat in schrijnende tegenstelling met de Palestijnse vluchtelingenkampen in andere Arabische staten, waar de kampen van de Palestijnen zwaar bewaakt werden en meestal afgelegen lagen. De andere Arabische staten deden niets aan scholing, huisvesting en economische ontwikkeling ten gunste van Palestijnse vluchtelingen en hielden daarmee het Palestijnse vluchtelingen probleem als drukmiddel op de VN en Israël in stand.

De Palestijnse organisaties in Libanon verbonden zich binnen korte tijd met alle linkse en militante groeperingen in Libanon.

Op 13 april 1975 brak in Libanon een gruwelijke oorlog uit. De Palestijnen, niet in staat hun aanspraken op het voormalige ‘Palestina’ of huidige Jordanië, te verwerkelijken, concentreerden zich helemaal op Libanon. Eén van hun eigen leiders, Elias Nehme, heeft de Palestijnen ervan beschuldigd dat zij ontrouw waren geworden aan hun doelen en hun zaak schade berokkenen.

Libanon is het slachtoffer van de ambities van twee grote machten, de PLO en Syrië. De algemene informatiebronnen en de media vertekenen vaak het beeld. De Palestijnen wierpen zich op als onrechtmatige heersers, welke rol door de Hezbollah is overgenomen. De Syriërs vernietigden onze democratie en onze bloeiende economie door terreur te steunen en door hun eigen groot-Syrië gedachte. Zij mengden zich in onze binnenlandse aangelegenheden onder het mom van ‘broederhulp’ en bombardeerden meedogenloos de dorpen en steden, wat een grote toename van het aantal getraumatiseerde wezen, weduwen en gehandicapten tot gevolg had. Dat was volkerenmoord en daardoor de vernietiging van een beschaving. Wij, de Christenen van het Midden Oosten, waren het begin, de trouwe bewaarders van de joods-christelijke waarden, en zijn vandaag de dag met uitroeiing bedreigd.

Het volgende is een interview met Beatrice Salame in Beiroet, die zij gegeven heeft in de herfst van 1982, waarin onder andere de Israelische inval in Libanon besproken wordt en de verschillende belangen van diverse groeperingen in het Midden Oosten beter uitgelegd wordt.

— Uw artikel ‘Libanon als doelwit’ helpen ons om de gebeurtenissen in het Midden Oosten beter te begrijpen. U bent in Libanon geboren en hebt in een belangrijke leidende functie (directeur van het grootste ziekenhuis in Beiroet) deze jarenlange oorlog meegemaakt. Wij zouden graag van u horen, wat er zich in de kampen Sabra en Shatila afgespeeld heeft. De media geven Israel de schuld. Wie is volgens u schuldig aan deze moorden?

“Zij, die het niet verhinderd hebben: onze regering en de hele wereld, die bij alle voorgaande moordpartijen in Libanon gezwegen hebben. De slachting van de bewoners van Damour, die in de Schouf, waar Kamal Jumblatt vermoord werd. In Aar, een klein dorp in de Beeka-vallei, werd gemoord door Syrische en Palestijnse troepen. Niemand heeft daarover gesproken. De wereld heeft gezwegen. Toen kwamen de moorden in Sabra en Shatila. Na de aftocht van de Palestijnen vermoedde men dat onder de achterblijvers nog veel terroristen in Sabra en Shatila waren. De Libanese milities drongen de kampen binnen, met toestemming van Israel. Natuurlijk stuitten ze op verzet en kwam het uiteindelijk tot deze betreurenswaardige moorden.”

— Is het waar, dat Israel nauwkeurige lijsten had met de namen van terroristen, die achtergebleven waren?

“Het ging bij deze kampen niet meer om vluchtelingenkampen, maar om vestingen, om militaire kampen met enorme wapenvoorraden. Na de aftocht van de Palestijnen hebben de Israeli’s de lijsten met de namen gecontroleerd en vastgesteld, dat er zich nog duizenden PLO-strijders in de kampen moesten bevinden. Daarom zijn de Libanese milities de kampen binnengegaan. Vergeet u echter niet, dat de meeste Libanese strijders hun naaste familieleden door de Palestijnen verloren hebben, dikwijls op gruwelijke wijze. En voordat de Israeliërs Beiroet in 1982 binnenvielen, werden daar 300 Christelijke libanezen vastgehouden.”

— Deze kampen werden dikwijls gebombardeerd door het Israelische leger… is dat waar?

“Wij kunnen alleen maar onze bewondering uitspreken voor de organisatie van het Israelische leger en hun inlichtingendienst, die blijkbaar dermate goed geïnformeerd was, dat hun iedere wijk en ieder huis bekend was. De Israeli’s wisten waar de Palestijnen hun wapens verborgen hielden… in huizen, moskeeën en kerken. Deze Palestijnen noem ik terroristen, omdat zij bereid waren Libanon in een bloedbad te storten en tegen Israel op te zetten. Met de hoeveelheid wapens, die tot vandaag in deze kampen gevonden werden, kunnen honderdduizenden uitgerust worden. De wapens kwamen uit de meest verschillende landen, in de meeste gevallen uit de Sovjet-Unie, maar ook uit Amerika. Helikopters en zelfs vliegtuigen, hoewel nog niet bedrijfsklaar… vrachtwagens, motoren. De Palestijnen hadden grote graafmachines tot hun beschikking, want de wapens waren tot vier verdiepingen diep onder de grond verborgen. Men vond een machine die onderaardse ruimten uit kon graven en beton storten. De Israeliërs vonden speciale stalen kisten die ze niet open konden krijgen zonder hulp van specialisten: ze zaten vol met geheime documentatie. De Israeliërs zeiden dat ze niet alleen een militaire oorlog gewonnen hadden, maar ook een technologische. Wat er in die ruimten allemaal gevonden werd, zal voor het grootste gedeelte wel een geheim blijven. Wel werd bekend dat er ook documenten gevonden werden, waaruit blijkt, hoe verschillende Arabische regeringen oorlog tegen Israel en Libanon te voeren hadden.”

— Wie is verantwoordelijk voor de bouw van deze ondergrondse bunkers?

“Dat moeten de Russen zijn geweest. Zij waren bij de bouw van de installaties aanwezig.”

— Waren de Libanezen of Palestijnen niet in staat om ze zelfstandig te bouwen?

“Zeker niet. Daarachter zit voor honderd procent de hulp van Rusland. Dat kan niemand betwisten. De Israelische Marine ontdekten een kleine boot met Palestijnen die probeerden via de zee te vluchten. De mariniers zagen nog net, hoe er een kist overboord gegooid werd. De Palestijnen werden opgepakt en duikers van de marine haalden de kist uit het water. Daarin ontdekten de Israeliërs onder andere plannen, die aangaven hoe Saoedi Arabië ten val gebracht moest worden met de hulp van Rusland. Dat is ook één van de redenen, waarom Arabische staten en in het bijzonder Saoedi Arabië zich niet al te sterk inzetten voor de Palestijnen.”

— Wanneer is dit gebeurd?

“Deze onthulling werd kort na de verovering van Zuid-Libanon gedaan. Ik zou daarbij willen zeggen, dat dit deel van Libanon al sinds 1975 niet meer aan Libanon toebehoort. De libanese staat had de controle over het zuiden verloren, omdat daar Palestijnen en Syriërs met hun bondgenoten, de heerschappij overgenomen hadden. Nu maakt de Hezbollah de dienst uit in grote stukken van Zuid-Libanon. Onder de bondgenoten van Syrië en de Palestijnen bevonden zich toen ook leden van de PPS (Parti Populaire Syrien), founded by Antun Saadeh. Het is hun uitgesproken doel de Islamitische rode halve maan, van Irak, Zuid-Oost Turkije, Syrië tot en met Jordanië en Israel op te richten. Zij waren tweemaal verantwoordelijk voor een mislukte couppoging in Libanon, in 1949 en in 1961. Om kort te gaan, al deze bondgenoten vormden een groot gevaar voor Israel en andere Arabische staten in het Midden Oosten. En dat doet het nog steeds. De PPS heeft zich nu verbonden met de NPF en Hezbollah en streven nog steeds hun doelstelling van een groot Islamitisch rijk in het Midden Oosten na. Israel wilde zich bevrijden van het terrorisme aan haar grenzen en viel Libanon binnen. Vele Libanese politici zagen dat met welgevallen aan, omdat de Palestijnse vluchtelingenkampen opleidingscentra voor het internationale terrorisme geworden waren. Alle oorlogen die Israel gevoerd heeft in Libanon hadden dezelfde doelstelling: niet het bezetten van een ander land om het te annexeren, maar om veiligheid van israelische grenzen te garanderen. Weet u, het was de bedoeling om op 2 augustus 1982 in Libanon de staat Palestina uit te roepen. Alles was daartoe voorbereid: er waren zelfs nummerplaten voor de Palestijnen om op hun auto’s te bevestigen.”

Het groot-Syrië gedachtengoed van Sadhee

— Ja, maar waarheen hadden ze dan willen rijden? Waar zou deze Palestijnse Staat hebben moeten komen?

“In Libanon.”

— In Libanon? Hoe moeten we dat opvatten?

“Volgens de Palestijnen zou Libanon zijn naam moeten opgeven en voortaan ‘Palestina’ heten. Ze brachten dit idee onder andere tot uitdrukking in het lied: “De weg van Palestina loopt via Junie, via Kasuan…” Zij, de Palestijnen, droomden ervan eerst alle Christenen uit Libanon te verdrijven om zich daarna zelf in het land te vestigen. (Net zoals de Christelijke Palestijnen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever nu geïntimideerd worden door militante moslims).”

— Dat is merkwaardig. Waarom lieten de Palestijnen niet hun oog vallen op Jordanië?

“Jordanië… misschien heeft u de ontwikkelingen een beetje gevolgd? Eerst wilden de PLO strijders Koning Hoessein ten val brengen en zijn plaats innemen. Maar Hoessein, zelf een moslim, doodde de opstandige Palestijnen en liet velen Jordanië uitzetten. Maar het betrof hier een oorlog tussen moslims. Men hoorde hier vrijwel niets over. De Libanezen hebben het niet aangedurfd het ook zo te doen, want het wordt als een zware misdaad aangerekend als een Christen een Moslim doodt. Als een Moslim daarentegen een Christen of Jood doodt is dat een zonde waarvoor vele moslims alle begrip hebben.”

— De kinderen zijn wel het zwaarst getroffen door deze oorlog, die 15 jaar geduurd heeft.

“Dat is waar. De kinderen zijn er het ellendigst aan toe. Statische onderzoeken hebben in 1982 aangetoond, dat 60% van alle Libanese kinderen psychische beschadigingen had. De bombardementen en het vluchten, van de ene plaats naar de andere, hebben zeer veel van hen gevergd. 80% van hen lijdt ten gevolge van de oorlog aan een trauma en bij 25% van hen werd kanker geconstateerd.”

— Zelfs kanker?

“Dat soort ziekten is tijdens de oorlog toegenomen.”

— Dus in verband met deze grote psychische spanningen?

“Ja, 25% van de kinderen in de leeftijd van 5 tot 10 jaar had kanker verschijnselen. In dezelfde leeftijdsgroep leed 30% aan leukemie en 60% aan suikerziekte. Ik zou in dit verband ook willen opmerken dat veel vrouwen miskramen hadden. Oorzaken daarvoor zijn angst, het vele wisselen van de verblijfsplaats en vermoeidheid. De armsten moesten dikwijls lange tijd in onherbergzame schuilplaatsen doorbrengen. En altijd was er de angst…”

— En de honger ook waarschijnlijk?

“Zeer zeker, op bepaalde plaatsen leden de mensen honger, zoals bij ons in het ziekenhuis. Ons ziekenhuis werd belegerd en twee weken lang kregen we geen levensmiddelen, helemaal niets. Als we niet wat voorraad hadden gehad… En er leefden hier 95 patiënten en 164 personeelsleden, verpleegsters en doktoren. Soms hadden we slechts 1 maaltijd per dag en als er gewonden binnengebracht werden, moesten we hen noodgedwongen van ons eigen bloed geven, omdat er niemand het ziekenhuis binnen mocht of er zelfs maar in de buurt mocht komen.”

— Waarom hebben ook de Libaneze kerkelijke leiders gezwegen? Niemand heeft hun stem gehoord.

“Dat is betreurenswaardig. Ik heb respect voor de geestelijkheid en speciaal voor de patriarchen en bisschoppen. Ik betreur het echter zeer, dat de kerk in Libanon het niet heeft aangedurfd de volle waarheid te zeggen. Ik geloof, dat ze daarbij ook aan de Christenen in andere Arabische landen denken. Als zij onverbloemd de waarheid zouden spreken, zoals ik dat tegenover u doe (ik ben uiteindelijk maar een eenvoudige vrouw en de bisschoppen zijn kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders), zou dat voor de Christenen en de Christelijke kerken in andere Islamitische landen nadelige gevolgen kunnen hebben.”

— Ja, maar dat houdt in, dat zij geen vrijheid van meningsuiting hebben?

“Nee, nee, dat hebben ze ook niet.”

— Dat is ook een soort politiek, zou je kunnen zeggen…

“Ja, helaas. Maar men zou toch de moed moeten opbrengen om de waarheid te spreken, het gaat er toch om, dat er een volk gered wordt. Ik denk dat het toch op de één of andere manier mogelijk moet zijn om de waarheid met overtuiging in de openbaarheid te brengen. Men zou de anderen schrik moeten aanjagen, zodat ze eerst nog eens tot tien zouden tellen, voordat ze opnieuw een Christen doden.”

— Wat kunt u zeggen over Arafat’s bezoek aan het Vaticaan (1982)? Dat stuitte op vele plaatsen op onbegrip en maakte veel emoties los…

“Ja, ik kan u verzekeren, dat wij Libanezen het als een schandaal ervaren hebben. Wij bevonden ons in een uiterst moeilijke situatie, in het bijzonder omdat kort daarvoor onze jonge president, Bashir Gemayel met nog 26 slachtoffers van een terreuraanval, begraven werd. Niemand heeft het over deze moorden gehad en juist toen werd Arafat door de Paus ontvangen. Wij waren zeer ontsteld en bedroefd, en wij hopen, dat de Paus en de gelovigen in het algemeen zich eens ernstig bezorgd zullen maken over Moslims, die kerken verwoesten en Christenen doden. Dat zijn nog altijd terroristen.”

— Spelen de oliedollars hier ook een rol?

“Ik weet het niet… Ik zou alleen maar op de gruwelijke dingen die wij hier beleefd hebben willen wijzen. Ik draag de verantwoordelijkheid voor een groot ziekenhuis in Libanon. Al tijdens het begin van de oorlog werden jonge mensen ontvoerd. Ze werden gemarteld: bij de één staken ze de ogen uit, bij de ander werden de oren afgesneden, die men dan als asbakken gebruikte. Bij enkelen werd met een gloeiende pook een kruis op de rug gebrand. Het Vaticaan had de Palestijnen hier een school geschonken. Een wandbord herinnerde daar nog aan. Na de bevrijding en vertrek van de Palestijnen deed men in de tuin van de school een macabere ontdekking: er werd een manshoge kuil uitgegraven. Daarin werden schoolkinderen aangetroffen, staande, in hun schooluniformen, met blazer en das, precies zoals ze gevangengenomen waren. Een massagraf in de tuin van juist deze school.” Daarvan heeft de wereld niets gehoord, maar ik heb het met eigen ogen gezien en onze doktoren kunnen het ook bevestigen. Ik heb verminkte kinderen gezien… Waarom worden er kinderen vermoord? Waarom worden er scholen opgeblazen? Waarom worden er kerken verwoest? Waarom deze systematische gruwelen?”

— In Israel werd ons steeds gevraagd: “Waar blijven de Christenen? Waarom helpen jullie niet in Libanon?”

“Zonder te overdrijven kan gezegd worden, dat wij door de Christenen wereldwijd in de steek gelaten zijn. Ook de zogenaamde Christelijke landen, of wat daarvan over is, hebben ons in de steek gelaten… net als de niet-Christenen. Het gaat hier om principiële menselijke waarden. Er wordt een land overvallen, mensen worden gemarteld en afgeslacht, en de VN zwijgt… De wereld blijft rustig. Men zwijgt, omdat men bang is voor de Arabische wereld, die de Palestijnen ondersteunt en die in het bezit is van de olie. Wat men niet wil weten, mag niet waar zijn, dat is het schandaal.”

De ‘Groene Lijn’ verdeelde Beiroet gedurende de burgeroorlog in Oost-Beiroet, voornamelijk bewoond door Christenen en West-Beiroet, voornamelijk bewoond door Moslims. Daar tussenin strekte zich een Niemandsland uit (behalve voor scherpschutters), samenkomend in het centrum van Beiroet , in het bijzonder op het Plein der Martelaren.

— Zijn er meer Christenen dan Moslims in Libanon (1982)?

“Ja. Maar onlangs hebben echter veel Iraniërs Iran verlaten en zich bij de Palestijnen aangesloten.” (Volgens de laatste gegevens — 2009 — bestaat de bevolking van Libanon voor ongeveer 59,7% uit Moslims en voor 39% uit Christenen. Volgens een opiniepeiling in 2005 hebben zowel de moslims als de Christenen in Libanon, beide een sterke anti-Israel gezindheid.)

— Zijn die Iraniërs als vluchtelingen gekomen?

“Nee, als vrijwilligers voor de PLO en om te vechten tegen Israel.”

— En Moammar al-Qadhafi, welke rol speelt die in het Libanese conflict?

“Khadaffi pleit er hartstochtelijk voor om deel te nemen aan de strijd in Libanon tegen ons. Bovendien geeft hij geld aan de Palestijnen, zodat zij verder kunnen gaan met hun terreur. Kortgeleden zei hij tijdens een persconferentie:

De Christenen in Libanon moeten het land verlaten of zich tot het Islamitische geloof bekeren.

“Dat zei hij vrijuit. De pers in Libanon reageerde als volgt:”

Nooit! Wij wonen in ons eigen land en we willen het niet verlaten. Hier zal het Libanese verzet het laatste woord spreken.

— En hoe is het met de Armeniërs in Beiroet? Tijdens eerdere contacten met hen vroegen we aan enkelen van hun leden, hoe zij tegenover de Libanese Christenen stonden en of zij hen zouden helpen. Daarop antwoordden zij toen: “Nee, wij mengen ons niet meer in de politiek. Wij hebben genoeg geleden. We willen niet nog meer lijden.”

“Dat is helaas waar. Dat volk heeft zeer veel geleden. Het werd in hun eigen land (door de Turken en later de Russen) en in Turkije gruwelijk vervolgd en afgeslacht. Gelukkig zijn er velen naar ons toegekomen. De Armeniërs hebben hier gewerkt, zijn Libanezen geworden. Ze hebben bereikt dat ze Libanese paspoorten kregen en toch zijn ze Armeniërs gebleven. Ze wensten zich zo min mogelijk aan gevaar bloot te stellen en bijvoorbeeld de onderdrukte Libanese Christenen te helpen. Hier en daar zijn er wel, die op een gegeven moment de moed hebben om te zeggen: “Nee, de Christenen hebben ondanks alles gelijk.” Helaas is er ook een linkse Armeense partij, die geweldpleging niet schuwt.”

— Komen ook die Armeense terroristen uit de PLO-kampen?

“Ja, en met hun terroristische aanvallen willen ze zogenaamd hun vaderland Armenië terugwinnen. De Armeniërs in Libanon zijn met drie afgevaardigden in de regering vertegenwoordigd.”

— Welke gevaren hebben jullie moeten doorstaan?

“Soms was het door de terroristen en bombardementen een tijdlang niet mogelijk om het ziekenhuis te verlaten, dan hielden we de doden bij ons. Mensen brachten gewonden bij ons, en als ze stierven vroegen ze aan ons om ze te begraven. Het kwam vaak voor dat we meldingen kregen, dat er ergens tijdbommen verborgen lagen. Wat moest ik doen? Ik wachtte op het ogenblik dat de bommen zouden exploderen. Op een keer wist een moeder niet hoe zij haar 12-jarige dochter moest begraven, die gedood was door terroristen. Zij vroeg aan ons haar te begraven. We stapelden lijken soms tot 12 lichamen op elkaar. Bij de Christelijke milities bestelde ik dan ‘s nachts een vrachtwagen. Zij brachten de lijken dan weg om te verbranden of te begraven. Onze telefoonverbinding werd onderbroken en de water- en stroomtoevoer uitgeschakeld. We moesten bij kaarslicht werken.”

— Weet u hoeveel doden er bij de slachting in Damour gevallen zijn?

“Rond de 580 kinderen, jonge meisjes,vrouwen en ouderen tijdens de slachting. In totaal gedurende de oorlog meer als 5000.”

— Geen mannen? Waren die er niet bij?

“Jawel. De mensen waren in hun huizen, ze waren nergens op bedacht. Van een verpleegster werden twaalf leden van haar familie vermoord. Een moeder werd samen met haar beide kinderen dood geschoten. Men vond haar met haar beide kinderen in haar armen. In Damour hadden we een klooster en een school voor onze kerk. Op een dag kwamen de Palestijnen en dreven 200 vrouwen en nonnen bij elkaar in de kerk. Ze werden geïntimideerd en de Palestijnen deden voorkomen dat ze doodgeschoten zouden worden. Uiteindelijk werden de vrouwen naar Sabra gebracht. Daar moesten de vrouwen twee weken blijven. De Patriarch bemoeide zich ermee en hij vroeg vrijlating voor de nonnen. Deze zeiden echter: “Of allemaal tegelijk, of wij blijven hier.” Daarna zijn ze allemaal vrijgelaten. Ik kan u nog veel meer voorbeelden noemen van de Palestijnse gruweldaden ten opzichte van de Libanese Christenen. Maar laat datgene, wat u nu gehoord hebt, voldoende zijn. Het heeft me zeer goed gedaan, dat ik me tot u en tot het grotere publiek heb mogen wenden.”