Email |  Print | RSS | Comment |  

 Email |  Print

Vrijdag, 23 Augustus, 2002 | Jewish World Review | Door Mark Steyn

Multiculturalisme In Een Witte Broden Cultuur

Nu de rookdampen optrekken rondom de formatie van een nieuw kabinet en we maandenlang via de media (en met name Pauw en Witteman) hebben mogen luisteren naar het demonizeren van Geert Wilders en de PVV-aanhang, kunnen we eens terugkijken naar de werkelijke redenen voor het succes van de PVV. Want wie goed heeft geluistert hoort tussen alle retoriek van de CDA Mastodonten en de linkse elite door, dat er nog steeds een verontrustend gebrek aan zelfinzicht, zelfonderzoek en schuldbewustzijn is over hoe het zover heeft kunnen komen. In plaats daarvan kiezen ze voor de aanval tegen Geert Wilders vasthoudend aan hun oude uitgangspunten, waarmee ze de kiezer alleen maar meer van zich vervreemden. Immers, de kiezer heeft niets aan retoriek over multiculturalisme, gelijkheid van culturen en verrijking van onze maatschappij. Wat de kiezer ziet is de aantallen (kansloze) immigranten, de oververtegenwoordiging van allochtonen in misdaadcijfers, de straatterreur in immigrantenwijken, de intolerantie van de Islam jegens joden, homo’s, vrouwen en andere religies, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. De CDA mastodonten die zich nu zo massaal tegen een kabinet van het CDA met VVD en gedoogsteun van de PVV hebben gekeerd, zijn dezelfden die mee hebben gewerkt aan het vormgeven van onze failliete ‘multiculturele’ samenleving. Het volgende stuk is geschreven in 2002 door Mark Steyn, een politiek commentator met een scherp inzicht en een scherpe pen, maar wel iemand die feitelijk weergeeft hoe het komt dat de linkse elite heeft meegewerkt aan het faillissement van de Westerse cultuur. Een terugblik en tegelijkertijd een vooruitblik.

Afgelopen donderdag [23 aug, 2002] is in Sydney [Australië] de leider van een Libanese moslimbende veroordeeld tot 55 jaar in de gevangenis wegens groepsverkrachtingen. Ik veronderstel dat ik ‘Libanees-Australische’ moslimbende moet zeggen, omdat de verdachten Australische burgers waren. Maar gelet op de identiteit beschouwden deze onstuimige jonge jongens zichzelf meer Libanees en minder Australisch. Tijdens hun groepsverkrachtingen, werd de gelukkige dame verteld dat ze ‘Leb stijl gen — kt’ zou worden en dat ze het verdiende, omdat ze een ‘Australisch varken’ was.

Maar het is onvermijdelijk dat de zware straf “omstreden” is. Na 11 september 2001 werden de Amerikanen geadviseerd om zich af te vragen: “Waarom haten ze ons?” Nu moeten Australiërs zich afvragen: “Waarom verkrachten ze ons?” Of zoals Monroe Reimers het op de ingezonden brieven pagina van ‘The Sydney Morning Herald’ uitdrukt:

“Zo verschrikkelijk als het misdrijf ook is, we moeten gerechtigheid niet verwarren met wraak. We hebben antwoorden nodig. Waar komt deze haat vandaan? Hoe hebben we er aan bijgedragen? Misschien is het tijd om eens goed te kijken naar het racisme van onze gemeenschap en culturele instellingen die wraak neemt door anderen uit te sluiten.”

Inderdaad. Regelmatig, werkend onder de last van één of ander gruwelijk Ottawa beleid [hoofdstad van Canada], ben ik in de verleiding gekomen om een meid te grijpen en haar te sodomiseren, terwijl 14 van mijn vriendjes toekijken en hun beurt afwachten. Maar ik vrees dat in mijn geval de Monroe Reimers van deze wereld iets minder enthousiast zouden zijn om te zoeken naar de “oorzaken.” Groepsverkrachting als een legitieme uiting van de Campagne voor Sociale Rechtvaardigheid is een voorrecht die slechts enkelen zich kunnen voorbehouden.

De heer Reimers zal echter blij zijn dat zijn mening over de gehele aardoppervlak wordt weerspiegeld. Vijf dagen voor 9/11 meldde de Noorse krant Dagbladet dat 65% van de verkrachtingen van het land gepleegd werden door “niet-westerse” immigranten – een categorie die, in Noorwegen, bijna geheel moslim is. Een professor aan de Universiteit van Oslo verklaarde dat een van de redenen voor de onevenredige islamitische deel van de verkrachtingen was dat in hun vaderland “verkrachting nauwelijks wordt gestraft,” omdat het algemeen wordt aangenomen dat “de vrouwen zelf verantwoordelijk zijn voor verkrachting.”

Dus islamitische immigranten naar Noorwegen moeten bewust worden gemaakt van het feit dat de dingen een beetje anders in Scandinavië zijn? Helemaal niet! Integendeel, de professor drong er op aan dat, “Noorse vrouwen hun aandeel moeten nemen in de verantwoordelijkheid voor deze verkrachtingen”, omdat hun manier van kleden door moslimmannen zou worden beschouwd als ongepast. “Noorse vrouwen moeten zich realiseren dat we leven in een multiculturele samenleving en zich aanpassen.” Of om Koningin Victoria’s huwelijksnacht advies aan haar dochter te wijzigen in: Ga lekker liggen en denk aan Jemen.

Frankrijk? Nou, ik kan u geen statistieken geven van etnische verkrachtingen in de Vijfde Republiek, omdat de autoriteiten er de grootste moeite voor doen om er geen statistieken van bij te houden. Maar, hoewel het fenomeen van allochtone groepsverkrachtingen niet bestaat, is er al wel een woord voor: de “Tournante” — oftewel “Neem je beurt.” Vorig jaar werden 11 moslimmannen opgepakt voor het genot van een ‘grand old tournante’ met een 14-jarig meisje in een kelder.^[1]

Denemarken? “Driekwart van de verkrachtingen worden uitgevoerd door niet-Denen”, zegt Peter Skaarup, voorzitter van de Volkspartij, een lid van de regerende coalitie.

Welnu, u begrijpt het al wel. Of Islam culturen al dan niet méér vatbaar zijn voor verkrachting is een vraag die we op een andere dag moeten verkennen. Wat interessant is, is hoe gemakkelijk zelfs deze meest extreme uiting van multiculturalisme wordt ondergebracht binnen de gebruikelijke vroomheden. Noorse vrouwen moeten leren om, in een zeer reële zin, minder “exclusief” te zijn. Libanese mannelijke immigranten, op de vlucht voor een door oorlog verscheurde woestenij [Libanon] en die een toevlucht vinden in een land van vrede, vrijheid en kansen [Australië], worden onvermijdelijk getransformeerd in een bende verkrachters door Australisch racisme.

Na 11 september zei een vriendin in Londen tegen me dat ze de ‘Amerika-moet-zichzelf-afvragen-argumenten’ niet kon uitstaan, omdat ze gewerkt had bij een crisiscentrum voor verkrachtingslachtoffers en ze deze ‘blame-the-victim’ routine al duizend keer eerder gehoord had. Amerika had er zelf om gevraagd: net als die Noorse vrouwen, het ging erom “provocerend” te zijn. Mijn kennis vond dat de multiculti apologeten Amerika aan het behandelen waren als een metaforische slachtoffer van een verkrachting. Maar toch, het komt als een verrassing te beseffen dat ze precies hetzelfde doen bij werkelijke slachtoffers van verkrachting. Na het O.J. [Simpson] vonnis, werd door sommige feministen opgemerkt dat “ras had gewonnen van geslacht.” Wat we hebben gezien sinds 11 september is dat het multiculturalisme alles overtroeft. Haar greep op de verbeelding van de westerse elites is onwrikbaar. In de maand na 11 september voelde zelfs president Bush zich verplicht tot een reeks van fotosessies waarmee hij kon verklaren dat “de islam vrede is”, terwijl hij omringd werd door vertegenwoordigers van de Raad voor Amerikaans-Islamitische Betrekkingen [Council on American-Islamic Relations], een organisatie die bezwaar maakte tegen de vervolging van twee mannen in Chicago voor de “eerwraak” op hun nicht op grond van “etnische en religieuze stereotypen.”

Bassam Tibi, een islamitische professor aan de Universiteit van Göttingen in Duitsland, gaf een paar maanden terug een nuttige toespraak met betrekking tot dit “Islam is vrede” gedoe. “Beide partijen moeten eerlijk toegeven dat, hoewel ze misschien gebruik maken van identieke bewoordingen, ze voor ieder van hen een andere betekenis hebben,” zei hij. “Het woord ‘vrede’ bijvoorbeeld impliceert voor een moslim de uitbreiding van de Dar al-Islam – oftewel ‘Huis van de islam’ – over de hele wereld. Dit is volledig verschillend van het concept van ‘de Verlichting’ – de eeuwige vrede – die het westerse denken domineert.” Pas wanneer de hele wereld een Dar al-Islam is zal het een Dar a-Salam zijn, oftewel een “Huis van de Vrede.”

Op het eerste gezicht klinkt dat belachelijk. De “moslimwereld” – die zich uitstrekt van Noord-Afrika naar Zuid-Azië – is economisch, militair, wetenschappelijk en artistiek irrelevant. Maar bezien door het prisma van de Noorse verkrachtingen of Franse misdaad, klinkt het idee van een Dar al-Islam niet zo belachelijk meer. De “code van het zwijgen,” die verkrachting in hechte moslimgezinnen omsluit versterkt, om zo te spreken, de bredere “code van het zwijgen” rondom multiculturele vraagstukken in het Westen. Als alle culturen gelijkwaardig zijn, hoe kun je dan wijzen op eventuele gebreken?

Zoals ik het begrijp, zijn de voordelen van het multiculturalisme, dat de steriele wittebrood culturen van Australië, Canada en Groot-Brittannië een aantal goede etnische restaurants erbij krijgen en een Commonwealth Games openingsceremonie die duurt tot twee uur in de ochtend. Maar in het geval van de islamitische getto’s in Sydney, in Oslo, in Parijs, in Kopenhagen en in Manchester, betekent multiculturalisme dat de slechtste kenmerken van de islamitische cultuur – de onderdrukking van vrouwen – gecombineerd worden met de slechtste eigenschappen van de westerse cultuur — losbandigheid en zelfbevrediging. Getatoeëerde Pakistaanse skinhead bendes met piercings die stoer door de straten van Noord-Engeland lopen zijn evenzeer een product van het multiculturalisme als de tulband-dragende Sikhs paardrijders die de onderkoning escorteren bij Rideau Hall. Maar zelfs in het licht van de grofste aanvallen op de ons meest gekoesterde zaken – de rechten van vrouwen, de rechten van homo’s – kijkt de politieke klasse luidkeels de andere kant op.

Er was eens een tijd dat we wisten wat we moesten doen. Toen in een district in India een Britse officier bij een weduweverbranding kwam, werd hem door de lokale bevolking verteld dat in de hindoe cultuur het een gewoonte was om een weduwe op de begrafenis van haar man op de brandstapel mee te cremeren. De officier antwoordde dat het in de Britse cultuur de gewoonte was om kerels die dat soort dingen uitvoerden op te hangen. India heeft vele mooie dingen – kerrie, pyjama’s, sitars, software specialisten – maar weduweverbranding was niet één van hen. Wat jammer dat we niet langer “veroordelend” en “discriminerend” kunnen zijn. We worden verteld dat de imperialisten van vroeger racisten waren, dat zij van de ‘anders-gekleurden’ als minderwaardig dachten. Maar als dat zo was, overwogen ze op zijn minst dat ze voor verbetering vatbaar waren. De multiculturalisten zijn net zo racistisch. Het enige verschil is dat ze denken dat de ‘immigranten’ nooit hervormt kunnen worden: Mijn hemel, je kunt niet verwachten dat een moslim in Noorwegen niet overgaat tot het verkrachten van het vrouwvolk! Veel beter gewoon aan wennen.

Het is altijd verplichte kost om uit te leggen dat ik geen racist ben, maar een culturist, wanneer ik me op dit gebied begeef. Ik geloof in de westerse cultuur – van de rechtsstaat, het algemeen kiesrecht, enz. – en het is te verkiezen boven de Arabische cultuur: dat is de reden waarom er miljoenen moslims in Scandinavië, en vier Scandinaviërs in Syrië wonen. Volg het verkeer. Ik steun immigratie, maar met assimilatie. Zonder dat, zijn we als een Hindoe weduwe langzaam de brandstapel van onze verloren rijken aan het opklimmen. Je ziet het al in het Europees buitenlands beleid: ze zijn bang voor hun mysterieuze, toenemende, niet te stoppen moslimbevolking.

‘Islam For All’ meldde gisteren [aug, 2002] dat met de huidige demografische aantallen, in 20 jaar tijd, de meerderheid van Holland’s kinderen (de bevolking jonger dan 18) moslim zal zijn. Het zal het eerste islamitische land in West-Europa zijn sinds het verlies van Spanje. Europa is de kolonie.

Of zoals Charles Johnson, wiens uitstekende “Little Green Footballs” Website elke dag tientallen fascinerende islamitische lekkernijen publiceert, suggereerde: “Misschien moeten we beginnen met een weddenschap. Welk Europees land zal de eerste zijn die de sharia invoert?”^[2]

Mark Steyn is een Canadees schrijver en politiek commentator.

Noot:
[1] Samira Bellil (24 November, 1972 – 7 September, 2004) was een franse activist voor de rechten van meisjes en vrouwen. Ze werd beroemd vanwege haar autobiografische boek “Ontsnapt uit de hel” in 2003 [Bol.com]. Het boek gaat over de verkrachtingen en gewelddadigheden die zij en andere jonge vrouwen moesten verduren in de voornamelijk moslim gedomineerde voorsteden van Parijs en waar ze herhaaldelijk slachtoffer was van groepsverkrachting door mensen die ze kende, waarna ze verstoten werd door familie en vrienden.

[2] Sinds 2007 is islamitisch recht (Sharia) officieel geaccepteerd door de Britse regering in Engeland, waarbij Sharia rechtbanken (die in meerdere Engelse steden opgericht zijn) rechtsgeldigheid hebben met betrekking tot het civiele recht (zoals echtscheiding, financiële kwesties en huiselijk geweld) tussen moslims.