Email |  Print | RSS | Comment |  

‘Io Trovo Vergognoso’ (Ik vind het schandalig) door Oriana Fallaci

Oriana Fallaci’s originele speech (gepubliceerd in Panorama Magazine; april 17, 2002) waarin ze uitwijdt over het Europese antisemitisme en de onheilige alliantie tussen de linkse beweging en het Islamofascisme. Bekijk de video en lees de volledige vertaalde tekst in het Nederlands hieronder.

Deel 1

httpv://www.youtube.com/watch?v=MJA6S9HjHJY

Ik vind het schandalig, dat er in Italië een optocht gehouden wordt door individuen gekleed als zelfmoordenaars, die laaghartige scheldwoorden uitkotsen richting Israel, tegelijk foto’s van Israelische leiders omhoog houden op wiens voorhoofden hakenkruizen staan getekend, en de mensen aanzetten tot haat tegen de Joden.
En die, om de Joden opnieuw in de concentratiekampen te zien, in de gaskamers, in de ovens van Dachau en Mauthausen en Buchenwald en Bergen-Belsen, etc., hun eigen moeder zouden verkopen aan een harem.

Ik vind het schandalig, dat de Katholieke Kerk het toestaat dat een bisschop, die met niet minder hoeft te doen dan huisvesting in het Vaticaan, een heilig man die in Jeruzalem betrapt werd met een arsenaal aan wapens en explosieven verborgen in de geheime compartimenten van zijn gewijde Mercedes om deel te nemen aan dezelfde optocht en zichzelf voor een microfoon gooit om in de Naam van God de zelfmoordenaars te danken die Joden afgeslacht hebben in pizzeria’s en supermarkten.
En ze noemt als “martelaren die de dood opzoeken alsof ze naar een feestje gaan.”

Ik vind het schandalig, dat in Frankrijk, het Frankrijk van Vrijheid-Gelijkheid-Broederschap, synagogen in brand gestoken worden, Joden geterroriseerd worden, hun begraafplaatsen ontheiligd worden.

Ik vind het schandalig, dat de jeugd van Holland en Duitsland en Denemarken hun Kaffiyah tentoonspreiden net zoals Mussolini’s avant garde het gewoon vond om hun wapenstok en fascisten embleem te tonen.

Ik vind het schandalig, dat in bijna alle universiteiten van Europa de Palestijnse studenten het antisemitisme sponsoren en voeden.
Dat ze in Zweden gevraagd hebben om de Nobel Vredesprijs, die in 1994 gegeven was aan Shimon Peres, terug te nemen en deze toe te kennen aan de duif met de olijftak in zijn mond, dat is Arafat.

Ik vind het schandalig, dat de nobele leden van het Comitee, een Comitee dat (zoals het zich laat aanzien) politieke kleur beloont boven verdienste, dit verzoek in overweging neemt en er zelfs op reageert.
De Nobel Prijs eert in de hel alleen hem die het niet krijgt.

Ik vind het schandalig (we zijn weer terug in Italië), dat de televisiestations van de Staat bijdragen aan de herleving van het antisemitisme, en alleen huilen om de Palestijnse doden, terwijl de Israelische doden worden geminacht, met valse woorden in onwelwillende tonen.

Ik vind het schandalig, dat ze in hun debatten de slechteriken met Turban en Kaffiyah met veel ontzag te gast hebben, die gisteren nog hun liederen zongen over de slachting in New York en vandaag hun liederen zingen over de slachtingen in Jeruzalem, in Haifa, in Nethanya, in Tel Aviv.

Ik vind het schandalig, dat de media hetzelfde doet, dat ze verontwaardigd zijn omdat Israelische tanks de Geboortekerk in Bethlehem omsingeld hebben, en dat het niet verontwaardigend is omdat binnen in dezelfde kerk tweehonderd Palestijnse terroristen zwaar bewapend met machinegeweren en munitie en explosieven (waaronder meerdere leiders van Hamas en Al-Aqsa) niet onwelkome gasten zijn van de monikken (die dan flessen mineraalwater en potten honing accepteren van dezelfde soldaten van deze tanks).

Ik vind het schandalig, dat het aantal gedode Israeliërs in ogenschouw nemend sinds het begin van de Tweede Intifada (412), een bekende krant het passend vond om in onderstreepte hoofdletters aan te geven dat er meer mensen overlijden ten gevolge van verkeersongelukken (600 per jaar).

Ik vind het schandalig, dat de Roman Observer, het nieuwsblad van de Paus – een Paus die niet lang geleden een brief van verontschuldiging in de Klaagmuur heeft achtergelaten voor de Joden – hen beschuldigd van uitroeiing, die zelf uitgeroeid werden bij de miljoenen door Christenen, door Europeanen.

Ik vind het schandalig, dat dit nieuwsblad de overlevenden van die mensen (overlevenden die nog steeds de getatoeëerde nummers op hun arm hebben staan) hun het recht ontzegd om te reageren, om zich te verdedigen, om niet opnieuw uitgeroeid te worden.

Ik vind het schandalig, dat in de Naam van Jezus Christus (een Jood zonder wie ze allemaal ongetwijfeld werkeloos zouden zijn geweest), de priesters van onze gemeenten of sociale centra of wat dan ook flirten met de sluipmoordenaars van hen die in Jeruzalem niet een pizza kunnen eten of eieren kunnen kopen zonder opgeblazen te worden.

Ik vind het schandalig, dat ze aan de zijde staan van hen die het terrorisme ingewijd hebben, ons doden in vliegtuigen, op vliegvelden, tijdens de Olympische Spelen, en die zich vandaag de dag vermaken met het vermoorden van westerse journalisten. Door ze neer te schieten, te ontvoeren, hun kelen door te snijden, hen te onthoofden. Er is iemand in Italië die, sinds de verschijning van “De Woede en de Trots”, hetzelfde met mij zou willen doen. Verzen uit de Koran citerend, doet hij zijn best zijn “broeders” in de moskeeën en de Islamitische gemeenschappen op te hitsen om mij in de naam van Allah te straffen. Mij te doden. Of beter nog, met mij te sterven. Omdat hij iemand is die goed Engels spreekt, zal ik hem antwoorden in het Engels: “Fuck jou!”

Ik vind het schandalig, dat vrijwel alles wat links is, het links wat zich 20 jaar geleden tijdens een vakbondsoptocht permiteerde om een lijkkist (een mafia waarschuwing) voor een synagoge in Rome te dumpen, hebben vergeten welke bijdrage de Joden hebben geleverd in de strijd tegen het Fascisme. Door Carlo en Nello Rosselli bijvoorbeeld, door Leone Ginzburg, door Umberto Terracini, door Leo Valiani, door Emilio Sereni, door vrouwen zoals mijn vriendin Anna Maria Euriques Agnoletti die werd doodgeschoten in Florence op 12 Juni, 1944, door 75 van de 335 mensen die gedood werden bij de Fosse Ardeatine, door de eindeloze anderen die gedood werden door marteling of in de strijd of voor het vuurpeloton. (de kameraden, de leraren, van mijn kindertijd en mijn jeugd.)

Deel 2

httpv://www.youtube.com/watch?v=91dn2bisq18&NR=1

Ik vind het schandalig, dat gedeeltelijk door de schuld van links – of beter nog, vooral door de schuld van links (denk aan het links wat zijn parlementen inwijd en de vertegenwoordiger van de PLO met applaus ontvangt, leider van de Palestijnen in Italië die de vernietiging van Israel voor ogen hebben) – de Joden in de Italiaanse steden opnieuw bang zijn. En zo is het ook in de Franse steden en de Nederlandse steden en de Deense steden en de Duitse steden, etcetera.

Ik vind het schandalig, dat de Joden opnieuw beven tijdens het voorbijgaan van de slechteriken in hun zelfmoordenaars kleding, net zoals de Joden beefden tijdens de Kristallnacht, de nacht waarin Hitler het “jachtseizoen” opende wat de Joden betrof.

Ik vind het schandalig, dat de gebruikelijke opportunisten (of eigenlijk de gebruikelijke parasieten) in gehoorzaamheid aan de domme, vuile, oneerlijke, en voor hun extreem voordelige trend der Politieke Correctheid het woord ‘Vrede’ blijven exploiteren. Dat in de naam van het woord ‘vrede’, heden tendage meer van zijn morele kracht berooft dan de woorden ‘liefde’ en ‘menselijkheid’, zij die ene partij vrij pleiten van haat en barbaarsheid. Dat in de naam van pacifisme (lees “conformisme”) vertegenwoordigd in de zingende krekels en idioten die de voeten van Pol Pot gelikt hebben, ze naïeve mensen ophitsen die verward of geïntimideerd zijn. Laat ze in de val lopen, maak ze corrupt, breng ze een halve eeuw terug naar de tijd van de gele ster op de jas. Deze charlatans die net zoveel geven om de Palestijnen als ik geef om de charlatans. Dat wil zeggen, helemaal niets.

Ik vind het schandalig, dat vele Italianen en vele Europeanen, de meneer (of om het netter te zeggen) Arafat, als hun vaandeldrager gekozen hebben. Deze schertsfiguur die dankzij het geld van de koninklijke Saoedische familie, Mussolini ad perpetuum naspeelt en in zijn megalomania gelooft de geschiedenis in te gaan als de George Washington van Palestina. Deze ongeletterde nietsnut die, toen ik hem interviewde, niet in staat was om een complete zin af te maken, een articulerend gesprek te voeren. Dus om het samen te vatten, het een grote inzet van mij vroeg om het interview te schrijven, te publiceren, en ik concludeerde dat, vergeleken met hem, zelfs Ghaddafi klonk als Leonardo da Vinci. Deze valse krijger loopt altijd rond in een uniform zoals Pinochet, trekt nooit een burgerpak aan, en toch, ondanks dit, nooit aan enige strijd deelgenomen heeft. Oorlog is iets wat hij stuurt, altijd heeft gestuurd, om het anderen voor hem te laten doen. Dat is, die arme idioten die in hem geloven. Deze opgeblazen incompetente man, die een Staatshoofd speelt, was de oorzaak van het falen van de Camp David onderhandelingen. Alle bemiddeling door Clinton voor niets. Nee, nee, nee. Ik wil Jeruzalem helemaal voor mij alleen. Deze eeuwige leugenaar die slechts een flits van eerlijkheid over zich heeft als hij (privé) Israels recht van bestaan ontkend, en die zoals ik in mijn boek uitleg zichzelf elke vijf minuten tegenspreekt. Hij speelt altijd met bedrog, liegt zelfs als je hem vraagt hoe laat het is, zodat je hem nooit kan vertrouwen. Nooit! Door hem zul je systematisch achteraf altijd bedrogen worden. Deze eeuwige terrorist die alleen maar weet hoe je een terrorist kan zijn (terwijl hij zichzelf buiten schot houdt) en die gedurende de zeventiger jaren, toen ik hem interviewde, zelfs de terroristen van de Baader-Meinhof groep trainde. Met hen, kinderen van tien jaar. Arme kinderen. Nu traint hij ze om zelfmoordenaars te worden. Honderd baby zelfmoordenaars zijn op komst. Honderd! Dit weerhaantje die zijn vrouw in Parijs laat verblijven, bedient en met de respect behandelt als een koningin, terwijl hij zijn mensen in de ellende laat. Hij haalt ze alleen uit de ellende als hij ze stuurt om te sterven, te doden en te sterven, zoals de 18 jaar oude meiden, die om gelijk aan de mannen te zijn, zich met explosieven moesten omhangen en samen met hun slachtoffers kapot gingen. Deze veronderstelde revolutionair, die nooit het kleinste beetje democratie gegeven heeft aan zijn volk. Ik spreek niet van de echte democratie die de Israeliers genieten. Waar ik op doel is, zelfs een klein beetje democratie. En toch,veel Italianen houden van hem. Ja. Net zoals ze van Mussolini hielden. En vele andere Europeanen doen dat net zo.

Ik vind het schandalig, ja, en zie in dit alles de opkomst van een nieuw soort fascisme, een nieuw soort Nazisme. Een Fascisme, een Nazisme, vele malen grimmiger en weerzinwekkender omdat het vergezelt gaat en gekoesterd wordt door diegenen die hypocriet poseren als goed-doeners, progressieven, communisten, pacifisten, Katholieken, of eigenlijk Christenen, en die de moed hebben iedereen zoals mij te labelen als een oorlogszuchtige, die de waarheid schreeuwen. Die, zoals ik, altijd tegen oorlog zijn geweest. Net zoals zij, had ik het mij nooit kunnen inbeelden. Ik zie het, de herleving van de nieuwe Incubus. Ja. En ik zeg het volgende. Ik ben nooit zacht omgegaan met de tragische, Shakespeareaanse figuur die Sharon is. “Ik weet dat je gekomen bent om nog een scalp aan je ketting te rijgen,” mompelde hij bijna verdrietig toen ik hem ging interviewen in 1982. Ik heb vaak verschil van mening gehad met Israelieten, smerige verschillen van mening, en ik heb de Palestijnen voor het grootste gedeelte verdedigd. Misschien meer dan ze verdiend hebben. Zelfs toen ik in overweging nam hoe zij zich tijdens de Tweede Wereldoorlog aan de zijde van Nazi Duitsland schaarden. Maar ik sta met Israel. Ik sta met de Joden. Ik sta met ze net zoals ik als jong meisje stond in de tijd toen ik aan hun zijde vocht, en toen de Anna Marias werden dood geschoten. Ik verdedig hun recht van bestaan, om zichzelf te verdedigen, om zich niet voor een tweede maal uit te laten roeien. En vol van afschuw door het antisemitisme van vele Italianen, van vele Europeanen, voel ik me beschaamd door de schaamte die mijn land en Europa onteerd. Europa, op z’n best, is niet een gemeenschap van staten, maar een mijngroeve van Pontius Pilates. En zelfs als alle inwoners van deze planeet er anders over zouden denken, zou ik doorgaan met de wijze waarop ik erover denk.

Oriana Fallaci

Over de auteur:
Oriana Fallaci (Florence, 29 Juni 1929 – 15 September 2006) was een Italiaanse journalist, auteur, en politiek interviewer. Als voormalig partisane tijdens de Tweede Wereldoorlog, had zij daarna een lange en succesvolle journalistieke carriëre. Ze interviewde vele internationaal bekende leiders en beroemdheden. Na haar pensioen, keerde ze terug in de schijnwerpers nadat ze een serie artikelen en boeken over de Islam had geschreven waarin ze ongezouten kritiek uitte op de Islam en de zogenaamde multiculturele samenleving.

Mazzeltov,

Crethi Plethi

 Email  Print