Email |  Print | RSS | Comment |  

In Israelaktueel van november 2009 (25e jaargang, nr. 226) staat een interessant artikel, geschreven door Alfred Muller. In dit artikel beschrijft Muller een interview met Benyamin (Benny) Begin van de Likoed partij en gaat over het moeizame proces van vrede met de Palestijnen. Benny Begin is in het huidige kabinet Netanyahu Minister zonder portefeuille.

Benyamin Begin

Benny is de zoon van de 6e premier van Israel, Menachem Begin, die het vredesakkoord sloot met president Sadat van Egypte op 26 maart 1979. Hij is geboren op 1 maart 1943 en studeerde geologie aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem. Zijn doctoraat behaalde hij aan de Colorado State University in de Verenigde Staten. In 1988 werd hij voor de Likoed partij verkozen in de Knesset en werd als zodanig politicus. Hij was al eerder minister in een regering onder Netanyahu als Minister van Wetenschap (1996-1999).

Het meest treffend aan het interview is de pessimistische, maar ook realistische kijk van Benny Begin op het vredesproces met de Palestijnen. Volgens zijn eigen zeggen bevindt Israel zich in een gekkenhuis, doelend op de omringende buren van Israel met hun wapenarsenalen, die slechts de vernietiging van de Joodse staat op het oog hebben. Waaronder de 40.000 Hezbollah raketten in Libanon.

In het interview geeft Benny Begin ook een opsomming van feiten die, als men dit leest, zich doet afvragen waarom de Palestijnen elke keer de uitgestoken hand van Israel afwijzen. Eerder was dat ook al het geval met Ehud Barak (toendertijd premier van Israel) die vergaande vredesvoorstellen deed aan Yasser Arafat, de toenmalige leider van de Palestijnen, maar deze werden afgewezen. Waarna het alleen maar moeilijker werd om het vredesproces weer op gang te krijgen. Ditzelfde gebeurde met de vredesvoorstellen van Ehud Olmert, die premier van Israel was van 4 mei 2006 tot 31 maart 2009.  Deze vredesvoorstellen kwamen er op neer dat Israel zich zou terugtrekken uit 97 procent van de Westelijke Jordaanoever, waarbij de overige 3 procent via landruil verkregen zou worden. Daarnaast zou Olmert akkoord gaan met het recht op terugkeer voor Palestijnse vluchtelingen en een symbolische terugkeer van enkele duizenden vluchtelingen naar Israel. (Washington Post, 29 mei 2009, interview met Mahmoud Abbas). Tevens zou Olmert ermee ingestemd hebben dat de ‘Oude Stad en omgeving’ van Jeruzalem, de zogenaamde ‘heilige kom’, onder gezamenlijk bestuur zou komen van Jordanië, de VS, Saoedi Arabië, de Palestijnse Autoriteit en Israël. (Newsweek, 13 juni 2009).

Het mag duidelijk zijn dat dit een vergaand voorstel was van Olmert en dat dit voorstel ook belangrijke voorwaarden van de Palestijnen voor een vredesakkoord tegemoet kwam. Het antwoord van Abbas op dit voorstel was echter duidelijk: “De kloof is groot.” Met andere woorden, Israël moet zichzelf in een onmogelijke positie brengen om deze kloof te overbruggen, waarbij van de Palestijnen geen offers gevraagd worden voor een oplossing. Sterker nog, volgens Begin heeft de Palestijnse Autoriteit onder leiding van Abbas in augustus 2009 nog een resolutie aangenomen, die “de gewapende revolutie” cruciaal noemt om de “verwijdering van de Zionistische aanwezigheid” te bereiken en dat er geen sprake van kan zijn dat Israel erkend wordt als Joodse staat. Het lijkt me duidelijk wie de kloof, bewust en met een vooropgezet doel, zo groot maken.

Wat velen denken, denkt Begin ook: de PLO wil geen tweestaten oplossing, maar een tweefasen oplossing. De eerste fase is de oprichting van de Palestijnse staat op de Westbank en Gaza, en de tweede fase is de rest van Israel tot aan de grenzen van 1948, mogelijk zelfs de totale verwijdering van een Joodse staat Israel uit het MiddenOosten.

Tijdens vredesonderhandelingen heeft de Israelische delegatie aan de Palestijnse delegatie gevraagd: “Stel je voor dat we een overeenkomst bereiken die beide partijen goed vinden, gaat u dan akkoord met een artikel dat stelt dat de overeenkomst een einde maakt aan het conflict en dat alle claims van beide partijen komen te vervallen?” Het antwoordt van de Palestijnse delegatie was ontnuchterend: “Nee”. De Palestijnse wil tot vrede is daarmee duidelijk geworden.

De afgelopen jaren laten zien dat Israel niets is opgeschoten met al hun handreikingen aan de Palestijnen. Als dank voor de terugtrekking van het Israelische leger uit de dichtbevolkte Palestijnse gebieden (Westbank en Gaza), kregen ze jarenlange terreur die tot op de dag van vandaag aanhoudt. De Palestijnse Autoriteit heeft weinig bereikt met economische vooruitgang in de hun toevertrouwde gebieden, ondanks honderden miljoenen dollars aan hulp uit Israel en het Westen. Er is geen sprake van democratisch bestuur en mensenrechten worden met voeten getreden, al zwijgt de westerse media daar bij voorkeur over. Ook na de terugtrekking van het Israelische leger uit Gaza kreeg Israel als dank een lawine van raketten over zich heen, wat uiteraard weer nieuwe reacties van Israel uitlokte om hun eigen bevolking te beschermen. In plaats dat men zich in Gaza richtte op democratie en vrede, wordt alles door de Palestijnen geinvesteerd in terreur en Jodenhaat, gevoed door de radicale Islam van de Hamas. Desondanks stuurt Israel elke week meer als honderd vrachtwagens met hulpgoederen Gaza in, maar ook hierover zwijgt de westerse media bij voorkeur.

Vanuit dit perspectief gelooft Benny Begin niet, dat de Palestijnse Autoriteit een vredesakkoord met Israel wil sluiten. “We zien het niet dat zij fundamenteel hun houding, ideologie en basisprincipes veranderen. We zullen er met hen over discussiëren en onderhandelen. In Washington, New York en Moskou. We zullen zien of er een kleine kans is of ze hun houding veranderen. Een van de testen is dat ze Israël bij een tweestaten oplossing erkennen als nationale staat voor het Joodse volk.”

En dit heeft alles te maken met het fundamentele anti-joodse karakter van de Islam en de Islamitische cultuur. Wie dit niet ziet en begrijpt, werkt mee aan de vernietiging van de staat Israël, het doel van de Islamitische wereld.

Om de toekomst te begrijpen, moet je kijken naar de geschiedenis en deze laat duidelijk zien wat de echte bedoelingen zijn van de Islamitische landen. Nadat Menachem Begin en Anwar Sadat samen het vredesakkoord hadden gesloten in 1979, waarmee Egypte dus formeel het bestaansrecht erkende van Israel, werd Egypte verstoten uit de Arabische Liga en raakte geïsoleerd in de islamitische wereld. De islamitische landen veroordeelden het vredesakkoord van Egypte met Israel. Vrede had er allang kunnen zijn met de Palestijnen, als ze bereid waren geweest de uitgestoken hand van de Joden te accepteren.

________

Mazzeltov,

Crethi Plethi

 Email  Print