Email |  Print | RSS | Comment |  

 Email |  Print

Vrijdag, December 10, 2010 | Cablegate documenten | Bewerkt door Crethi Plethi

Fouad Siniora werd in 2008 in het nauw gebracht door militante sjiitische strijders, waarna de Saoedische minister van buitenlandse zaken voorstelde om "met een Arabisch leger voor eeuwig af te rekenen met Hezbollah" in Libanon.

WikiLeaks: Saoedi-Arabië Wilde Met Arabisch Leger Hezbollah Verjagen Uit Libanon

Als er één positief aspect genoemd kan worden over Cablegate, zoals de gelekte documenten op WikiLeaks ook wel genoemd worden, dan is het wel dat de documenten onverbiddelijk de realiteit weergeven van het diplomatieke krachtenspel in het Midden Oosten. Zo ook dit als geheim geclassificeerde document van de Amerikaanse ambassade in Riyad [Saoedi-Arabië] uit 14 mei 2008.

Na een periode van 17 maanden van onrust en demonstraties [van 1 december 2006 tot 7 mei 2008] in Libanon door pro-Iraanse en pro-Syrische minderheidspartijen als Amal, Hezbollah en de Patriottische beweging van Michael Aoun werd op 7 mei Beiroet omsingeld door strijders van Amal, Hezbollah en de Syrische Sociaal-Nationalistische Partij. Deze hoofdzakelijk militante sjiitische partijen vielen onder andere de internationale luchthaven aan, het regeringsgebouw van de pro-Westerse minister-president Siniora en beschoten de huizen van leiders van anti-Syrische partijen zoals Saad Hariri en Walid Jumblatt met raketwerpers. Korte, maar hevige gevechten braken overal in Beiroet uit. Deze strijd werd beëindigd door het ondertekenen van de Doha overeenkomst op 21 mei 2008 en de concessie dat de minderheidspartijen veto-recht kregen in het Libanese parlement. Het werd gezien als een overwinning voor de militante sjiitische partijen.

Gedurende deze straatgevechten deed Saoedi-Arabië op 10 mei een voorstel aan de Amerikaanse speciale adviseur voor Irak, David Satterfield, om een Arabisch leger naar Libanon te sturen en de rust in het land te herstellen en Hezbollah te verdrijven. Deze opmerkelijke zet kwam van de Saoedische minister van buitenlandse zaken Prins Saud Al-Faisal. De VS waren sceptisch over de militaire haalbaarheid van het plan.

Het Saoedische plan werd dankzij het lakse optreden van de Amerikanen nooit uitgevoerd, maar weerspiegelt wel de bezorgdheid van Saoedi-Arabië — evenals Israël — over de groeiende Iraanse invloed in Libanon en elders in het Midden-Oosten. De Arabische regeringsleiders hadden, net als Israël, er belang bij om de sjiitische terroristen in Libanon buitenspel te zetten. Dat zou goed zijn voor de stabiliteit in Libanon en een terugslag voor de militante Syrische- en Iraanse invloeden in dat land. Israël heeft in het verleden meerdere oorlogen moeten voeren in Libanon vanwege extremistische en islamitische organisaties die voortdurend de noordgrens van Israël bedreigen. Over het algemeen werd Israël voor deze oorlogen veroordeeld door de wereldgemeenschap, maar ook op een hypocriete manier door de Arabische regeringsleiders, bang als ze waren voor interne onrust onder de bevolking als zou blijken dat ze heimelijk hoopten op een nederlaag voor radicale sjiitische en islamitische milities.

De Arabische leiders weten, al zeggen ze het niet hardop, dat het niet Israël is die instabiliteit brengt in het Midden Oosten zoals de Palestijnen ons willen doen geloven, maar dat het de radicale, door Iran en Syrië gesteunde terroristische netwerken [Hezbollah, Hamas] zijn die niet alleen Westerse belangen in het Midden Oosten en Israël bedreigen, maar ook de gematigde Arabische regeringen in de regio. En de Arabische regeringsleiders begrijpen dat maar al te goed.

Over de uitvoering van het plan is het memo ook duidelijk: Saudi-Arabië stelde voor om een Arabisch leger (gemaskeerd met een VN-mandaat) in Libanon te laten ingrijpen tijdens de onrust in Beiroet en de door Iran gesteunde Hezbollah te vernietigen. Steun voor deze militaire operatie had moeten komen van de VS en NAVO voor wat betreft transport en logistieke steun alsmede steun van zee-en luchtstrijdkrachten. Dit gedurfde plan zou geleid hebben tot een krachtmeting tussen Iran, Hezbollah en de VS en bondgenoten.

In het geheime Amerikaanse document lezen we dat Saud Al-Faisal de ingreep, die hij een “Security Response” noemde, noodzakelijk vond. Saud Al-Faisal zei dat een overwinning van Hezbollah in Beiroet het einde van de pro-Westerse Siniora regering betekende en feitelijk ook de “Iraanse overname van Libanon zou betekenen.” Ook voerde hij aan dat de overname van Libanon door Iran “gecombineerd met de Iraanse activiteiten in Irak en in de betwiste Palestijnse gebieden een ramp voor de VS en de hele regio zouden zijn.” Saud Al-Faisal betoogde dat de huidige situatie in Beiroet “een volledig militair situatie” was en dat de oplossing dus ook “militair” moest zijn. De situatie vraagt om een “Arabische legermacht uit de omringende Arabische staten onder dekking van de VN.”

Saud Al-Faisal zei dat Siniora achter het plan stond en dat Egypte en Jordanië op de hoogte waren van de plannen samen met Amr Moussa, de secretaris-generaal van de Arabische Liga. Syrië was buiten het overleg gelaten wat betreft de situatie in Beiroet wat een duidelijke vingerwijzing is dat de Arabische leiders Syrië niet konden en wilden vertrouwen. Saud Al-Faisal vertelde dat de strijd in Libanon makkelijker te winnen was dan de strijd tegen Al Qaida in de rest van het Midden Oosten.

Siniora overleefd de sjiitische aanval, maar alleen na het doen van enorme concessies aan Hezbollah. Daarnaast moest hij het veld ruimen voor een andere pro-westerse leider, Saad Hariri, maar Hezbollah bleef de sterkste troepenmacht in Libanon wat volledig in strijd is met de VN Resolutie 1701 die het einde van de Israël-Libanon oorlog betekende in 2006.

Het antwoord van David Satterfield bestond er vooral uit dat het nog maar zeer de vraag was of het door Saud Al-Faisal geschetste plan “politieke en militair” haalbaar zou zijn, in het bijzonder om de VN zover te krijgen het plan te steunen, maar hij zei ook dat de VS een Arabisch besluit zou bestuderen.

Volgens Faisal zou een VN-vredesmacht bestaande uit Arabische troepen in combinatie met Amerikaanse zee-en luchtstrijdkrachten “Hezbollah voor eeuwig buiten Libanon houden.”

In dit verband kunnen we helaas opnieuw constateren dat de huidige generatie politieke leiders noch de wil noch het inzicht bezitten om krachtdadig op te treden tegen militante elementen. Maar hiervoor is ook onderscheidingsvermogen nodig, het verschil weten tussen krachten die het goed voor hebben met het Midden Oosten en krachten die het Midden Oosten willen onderwerpen aan een totalitair systeem. Zeker in het onrustige Midden Oosten is dit onderscheidt een vereiste om te overleven. Israël en veel Arabische leiders kunnen dit, nu de rest nog.

Bron: WikiLeaks

Wednesday, 14 May 2008, 09:24

S E C R E T SECTION 01 OF 02 RIYADH 000768
SIPDIS
EO 12958 DECL: 05/12/2018
TAGS IR, IS, IZ, LE, MASS, MCAP, MNUC, MOPS, PGOV, PINR,
PREL, SA
SUBJECT: LEBANON: SAG FM SAYS UN PEACE KEEPING FORCE NEEDED
NOW
Classified By: Deputy Chief of Mission Michael Gfoeller for reasons 1.4

(b) and (d)

1. (S) SUMMARY. S/I Ambassador David Satterfield and an MNF-I/Embassy Baghdad team met with SAG Foreign Minister Prince Saud Al-Faisal on May 10. While Iraq was the main topic discussed, Saud brought up events taking place in Beirut and emphasized the need for a “security response” to Hizballah,s “military challenge to the Government of Lebanon.” Specifically, Saud argued for an “Arab force” to create and maintain order in and around Beirut, which would be assisted in its efforts and come under the “cover” of a deployment of UNIFIL troops from south Lebanon. The US and NATO would need to provide movement and logistic support, as well as “naval and air cover.” Saud said that a Hizballah victory in Beirut would mean the end of the Siniora government and the “Iranian takeover” of Lebanon. END SUMMARY.

Lebanon: A “Military” Problem with a Military Solution

——————————————— ———

2. (S) Opening a discussion with S/I Satterfield focused largely on Iraq, Saud first turned to Lebanon and stated that the effort by “Hizballah and Iran” to take over Beirut was the first step in a process that would lead to the overthrow of the Siniora government and an “Iranian takeover of all Lebanon.” Such a victory, combined with Iranian actions in Iraq and on the Palestinian front, would be a disaster for the US and the entire region. Saud argued that the present situation in Beirut was “entirely military” and that the solution must be military as well. The Lebanese Armed Forces (LAF) were too fragile to bear more pressure; they needed urgent backing to secure Beirut from Hizballah’s assault. What was needed was an “Arab force” drawn from Arab “periphery” states to deploy to Beirut under the “cover of the UN” and with a significant presence drawn from UNIFIL in south Lebanon “which is sitting doing nothing.” The US and NATO would be asked to provide equipment for such a force as well as logistics, movement support, and “naval and air cover.”

3. (S) Satterfield asked what support this concept had from Siniora and from other Arab states. Saud responded that “Siniora strongly supports,” but that only Jordan and Egypt “as well as Arab League SYG Moussa” were aware of the proposal, lest premature surfacing result in its demise. No contacts had been made with Syria on any Beirut developments, Saud said, adding, “what would be the use?”

An “Easier Battle to Win”

————————-

4. (S) Saud said that of all the regional fronts on which Iran was now advancing, the battle in Lebanon to secure peace would be an “easier battle to win” (than Iraq or on the Palestinian front). Satterfield said that the “political and military” feasibility of the undertaking Saud had outlined would appear very much open to question. In particular, attempting to establish a new mandate for UNIFIL would be very problematic. Satterfield said the US would carefully

RIYADH 00000768 002 OF 002

study any Arab decision on a way forward. Saud concluded by underscoring that a UN/Arab peace-keeping force coupled with US air and naval support would “keep out Hezbollah forever” in Lebanon.

5. (U) Ambassador Satterfield has cleared this cable. FRAKER